[Παύλος Βουλουτιάδης]

Πέθαναν κάποτε - λένε - δυο άνθρωποι.

Ο ένας, ήταν άνθρωπος του Θεού, σχεδόν άγιος. Κάθε μέρα προσεύχοταν, κάθε μέρα άναβε τα καντήλια του, ήταν ταπεινός, ευσεβής, και βοηθούσε όταν και όποτε μπορούσε τους συναθρώπους του. Δεν περνούσε μέρα να μην αναφέρει το όνομα του Θεού, κι όλο έλεγε "Θεέ μου, σ' ευχαριστώ".

Ο άλλος, ήταν ένας πολύ αμαρτωλός άνθρωπος βουτηγμένος στα πάθη και στην άνομη ζωή. Ποτέ δεν είπε "Θεέ μου", ποτέ δεν έβαλε στο στόμα του το όνομα του Θεού, ποτέ δεν τον επικαλέστηκε, παρά μονάχα ζούσε μια ζωή γεμάτη με υλικές απολαύσεις, μια ζωή τυχοδιωκτική, ξένοιαστη και παράνομη.

Όταν πήγαν λοιπόν οι δυο τους στον Θεό, ο πρώτος ήταν βέβαιος πως ο Θεός θα τον δεχτεί, ενώ ο δεύτερος ούτε καν σκέφτηκε να χτυπήσει την πόρτα, γιατί έλεγε μέσα του "μπα, εμένα ο Θεός ούτε θα θέλει να με δει". Προς μεγάλη του έκπληξη όμως ο Θεός, έδιωξε κακήν κακώς τον άγιο και αυτόν - τον αμαρτωλό - τον καλοδέχτηκε με μεγάλες τιμές. Μέχρι που έβαλε τους αγγέλους του να σαλπίσουν για να τιμήσουν τον ερχομό του.

Ο άγιος τα έχασε, δεν ήξερε τι να κάνει. Έλεγε "μα πως είναι δυνατόν ; εγώ, ένας τόσο καλός άνθρωπος, που πάντα είχα στα χείλη μου το όνομά σου, γιατί Θεέ μου, δεν με δέχτηκες ;" Ήταν απαρηγόρητος.

Και ο θεός του απάντησε : Εσύ, που κάθε μέρα είχες το όνομά μου στα χείλη σου, που κάθε μέρα άναβες τα καντήλια σου για μένα, τόσο πολύ με ταλαιπώρησες στην ζωή σου που δεν έπαψες στιγμή να με αναφέρεις. Ενώ ο άλλος, ποτέ δεν αναφέρθηκε σε μένα, ποτέ δεν με ενόχλησε. Εσύ, ούτε όταν ζούσες δεν με άφησες στην ησυχία μου. Και τώρα έρχεσαι και πάλι να με ανησυχήσεις ; Ο άλλος, δεν επικαλέστηκε ποτέ το όνομά μου, δεν με απασχόλησε ποτέ!