[Σώτος Χριστοδούλου]

Επί του γενικού και όχι του ειδικού μέρους του θέματος θα ήθελα να πώ το εξής:

Το πόσο καλός δύτης είναι κανείς δεν εξαρτάται (μόνο) από το πρώτο σχολείο που θα κάνει αλλά και από όλη την υπόλοιπη πορεία του σαν αει διδασκώμενος δύτης.

Το μεγαλύτερο ρίσκο στις καταδύσεις είναι η αντίληψη που αποκτά κανείς κάνωντας ένα σχολείο ότι έχει δεί τα πάντα σε ότι αφορά την εκπαίδευση και την κατάδυση και παραμένει προσκολλημένος σε ένα εκπαιδευτή ή σε ένα οργανισμό ή σε ένα καταδυτικό. Αν το σκεφτείς με απλή θεωρεία των πιθανοτήτων είναι εντελώς απίθανο να πέσεις με την πρώτη στον καλυτερότερο εκπαιδευτή ο οποίος θα σου μάθει το καθετί κατά τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Οι πιθανότητες να γίνεις καλύτερος δύτης αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι εκπαιδευτικές σου εμπειρίες (αλλά και οι καταδυτικές) σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικούς ανθρώπους. Η μόνη οδός για να είσαι πολυτάλαντος δύτης είναι να είσαι "κλέφτης" της κάθε έξυπνης μκρής λεπτομέρειας από τον κάθε δύτη που θα συνατήσεις στην πορεία σου.

Τέλος η κατάδυση είναι πιό ασφαλής όσο περισσότερες θεωρητικές γνώσεις έχεις αλλά την έχεις κάτσει τη βάρκα αν δεν έχεις υδροβιότητα και άριστη τεχνική μέσα στο νερό σε ποικιλία συνθηκών και καταστάσεων. Αυτό δεν μπορεί να στο δώσει κανένα βιβλίο και κανένας εκπαιδευτής. Αυτό είναι ένα επίκτητο χαρακτηριστικό που ενισχύεται κάθε φορά που κάνεις κατάδυση έχωντας σαν δεδομένο ότι μπαίνεις στο νερό για να μάθεις κάτι καινούργιο ή για να κάνεις κάτι καλύτερα από ότι το έκανες μέχρι τώρα...