Την πρώτη φορά που το βούτηξα μαζί με τον Κώστα, δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ μια που το βρήκαμε κυριολεκτικά στο τέλος της βουτιάς. Ήμουν αρκετά κουρασμένος από το "τρέξιμο" και συγκινημένος που τελικά το βρήκαμε. Ο αέρας όμως και η ώρα 0 έδειναν προτεραιότητα στο να σημαδέψουμε την θέση του παρά να το χαζέψουμε. Έπρεπε να πάρουμε την άγουσα για την επιφάνεια
Στην δεύτερη βουτιά μου χτες μπόρεσα και το χάρηκα πολύ περισσότερο. Κρυφοκοιτώντας από τα σπασμένο παραθυράκι είδα το πιλοτήριο ανέπαφο. Τα όργανα που μπόρεσα να δω ήταν σπασμένα. Είδα τα καθίσματα των επιβατών, η μία πόρτα κλείνοντας (μάλλον κατά την βύθιση) έχει μαγκώσει την ζώνη ασφαλείας και με λίγη φαντασία μπορείς να φανταστείς τις σκηνές εγκατάληψης. Το όλο σκηνικό σε κάνει να νοιώθεις ένας μικρός εξερευνητής (αν και μάλλον πιο πολύ σε Επιθ. Κλουζώ φέρνω
)
Δυστυχώς το μέρος αλιεύεται εντατικα. Όπως θα δείτε αρκετά δίχτυα έχουν μπλεχτεί (όσα μπορούσαμε τα βγάλαμε) ενώ είχε μπλέξει και μία άγκυρα αρκετά μεγάλου μεγέθους. Φοβάμαι μηπως κάποια στιγμή γίνει ζημιά. Στοίχημα κάθε δύτη είναι να παραμείνει το αεροπλάνο όπως είναι χωρίς την αφαίρεση έστω και μιας βίδας, με θλίβει όμως η αδυναμία μας να το προστατεύσουμε πραγματικά. Βλέπετε δεν υπάρχει κάποιο πλαίσιο που να μπορείς να προστατευσεις κάτι μέσα στο νερό. Οποιαδήποτε κίνηση μέσω της πολιτείας θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια
και στην απαγόρευση κατάδυσης
και στον κανιβαλισμό του. Είναι ίσως μόνο η τύχη που το έχει προστατεύσει και δεν έχει πάθει σοβαρές ζημιές ή που δεν έχει καταλήξει κοματάκια σουβενίρ σε κάποιο σαλόνι.