Εννοείται ότι με δυσκολεύει η επιλογή γιατί δεν υπήρξε κατάδυση που να μην την ένιωσα σαν μια υπέροχη εμπειρία. Και οπωσδήποτε η πρώτη μου (Γιώργο) και η κάθε επόμενη (Νικόλα) θα είναι πάντα απο τις καλύτερες βουτιές της ζωής μου.
Αλλά αν μπορούσα να ξεχωρίσω όχι μία, αλλά ένα σετ καταδύσεων που δε θα με χάλαγε να επαναλαμβάνω καθημερινά και εις το διηνεκές, ήταν οι βουτιές μου στο Αρχιπέλαγος Riou της Μασσαλίας. Ήταν όλο το σκηνικό παραμυθένιο.... από το πώς έφτασα εκεί, μέχρι τα υποβρύχια τούνελ/σπήλαια/εναλλασσόμενους θαλάμους με τα κόκκινα κοράλλια, τις γοργόνιες, τα τεράστια ψάρια (από τις σάλπες ως τους ροφούς) και τους αστακούς, κι έναν απίστευτο 65αρη τύπο (που κάτι φεγγάρια επάνδρωσε το Καλυψώ) να με ξεναγεί και να μου δείχνει... Ιούλιος 2002