[alpha_jr]

Χαιρετώ τους φίλους της λίστας. Παρακολουθώ το forum για αρκετό διάστημα πλέον, αλλά αυτό είναι το πρώτο μου μήνυμα. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τα μέλη από κοντά, εφόσον μένω στο εξωτερικό, αλλά ελπίζω και εύχομαι να μας δωθεί η ευκαιρία να γνωριστούμε και να βουτήξουμε και μαζί κάποια στιγμή.

Η ερώτηση που θα ήθελα να κάνω λοιπόν αφορά στην εφαρμογή και αποτελεσματικότητα κάποιον τεχνικών διάσωσης δύτη. Η ιστορία έχει ώς εξής:

Είμασταν πρόσφατα σε καταδυτική εκδρομή με την παρέα απ’το τοπικό club, και εκτός από τις βουτιές είχαμε και κάποιες ασκήσεις διάσωσης. Μια από τις ασκήσεις αυτές ήταν η διάσωση αναίσθητου δύτη από τον βυθό (επαναφορά στην επιφάνεια, αναπνοές, μεταφορά στη βάρκα κλπ). Παίζοντας λοιπόν το ρόλο του θύματος αυτή τη φορά, θεώρησα την άσκηση ως μια καλή ευκαιρία να δω και από την «άλλη πλευρά», την πλευρά του θύματος δηλαδή, πόσο αποτελεσματικές είναι οι τεχνικές διάσωσης που εξασκούμε και ποιές όχι (ή έστω, όχι τόσο).

Διαπίστωσα όμως κάποια σημαντικά (?) προβλήματα στο στάδιο των αναπνωών διάσωσης (δεν ξέρω αν είναι η σωστή απόδοση του όρου «rescue breaths»). Για να γίνει η αναπνοή, ο διασώστης πρέπει (αναγκαστικά) να χαμηλώσει το κεφάλι του θύματος, ενώ παράλληλα σηκώνεται όσο μπορεί απ’το νερό (για την ακρίβεια, γυρνά το σώμα του θύματος προς το μέρος του παράλληλα – όποιος έχει εκτελέσει την άσκηση αντιλαμβάνεται τί εννοώ. ΄Οπως και να’χει πάντως, το θέμα επί του παρόντως δεν είναι η λεπτομερής περιγραφή - ή διδασκαλία - τεχνικών διάσωσης).

Το πρόβλημα λοιπόν ήταν ότι ακόμα και με ελαφρύ κυματισμό ήταν πολύ δύσκολο να μην καλυφθεί το πρόσωπο του θύματος με νερό. Πέρα από την κάποια μικρή δυσφορία του να προσπαθεί κάποιος να σε πνίξει αντί να σε σώσει (οκ, αστειεύομαι), είχα μεγάλες αντιρρήσεις όσο αφορά στην πραγματική αποτελεσματικότητα της άσκησης. Αν όντως αυτό είναι το πραγματικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι δεν έχει νόημα να δοκιμάσει κανείς αναπνοές σε αναίσθητο θύμα στην επιφάνεια (όχι σε συνθήκες κυματισμού τουλάχιστον), αλλά απλά να επικεντρωθεί στο να κρατήσει το κεφάλι του θύματος όσο το δυνατόν ψηλότερα απ’το νερό (π.χ. σηκώνοντας από την βαλβίδα της φιάλης του θύματος) και να τον/την μεταφέρει όσο το δυνατόν γρηγορότερα έξω απ΄το νερό.

Ένας απ’τους προηγούμενους εκπαιδευτές μου, που τύχαινε να είναι και πιστοποιημένος ναυαγοσώστης, έδινε μεγάλη βάση στο να μένει το πρόσωπο του θύματος καθαρό απ’το νερό (τους κυματισμούς) με κάθε δυνατό τρόπο, τονίζοντας ότι ακόμα και ένα μικρό κύμα αν σκεπάσει το θύμα μπορεί να είναι μοιραίο (ενδεχόμενος πνιγμός). Από την άλλη, ο εκπαιδευτής που ήταν παρόν στην εν λόγω άσκηση είχε αντίθετη γνώμη, υποστηρίζοντας ότι ο μαθητής-διασώστης εκτέλεσε σωστά την άσκηση (σε γενικές γραμμές), και ότι «ένα αναίσθητο θύμα δεν θα γκρίνιαζε άμα έπινε και λίγο νερό» ;-) Άν όμως περάσει νερό στους αεραγωγούς (μύτη/στόμα) και μέτα γίνει αναπνοή διάσωσης, δεν χειροτερεύει η κατάσταση με το να πιεστεί το νερό προς τους πνεύμονες?

Το ερώτημα μου είναι τι γνώμη έχουν οι πιο έμπειροι φίλοι της λίστας (και εκπαιδευτές ενδεχομένως). Τονίζω ότι σκοπός μου δεν είναι να βρώ ποιος εκπαιδευτικός οργανισμός είναι «καλύτερος», ούτε να κρίνω εκπαιδευτές ή μαθητές. Αυτό που θέλω να καταλάβω είναι ποιές τεχνικές είναι οι πιο αποτελεσματικές, αποδεδειγμένα, που να δουλεύουν στην πράξη. Δυστυχώς (ευτυχώς?) εν προκειμένω δε μου αρκεί το «να ακούς τον εκπαιδευτή σου γιατί ξέρει καλύτερα από σένα», αν δεν πειστώ ότι οι τεχνικές είναι όντως πρακτικές και αποτελεσματικές σε πραγματικές (ή έστω, το δυνατόν ρεαλιστικότερες) συνθήκες. Γιατί όλα δουλεύουν αλφάδι στην πισίνα, αλλά στην ανοιχτή θάλασσα (και ιδίως με αέρα, κρύο και κύμα) μάλλον είναι αλλιώς τα πράγματα...

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις γνώμες.

Να’στε καλά,

Κώστας