[Dimitris Galon]

Dimitris, το θέμα για μένα προσωπικά δεν είναι καθόλου ταμπού. Αν λάβεις υπόψη ότι το ελάχιστο χρονικό διάστημα ανταπόκρισης των υπηρεσιών διάσωσης από τη στιγμή της ειδοποίησης μέχρι την διακομηδή σε υπερβαρικό θάλαμο είναι πάνω από 30 λεπτά στην καλύτερη περίπτωση τι σου μένει?

Σώτο είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι μέσα σε 30 λεπτά από ένα καταδυτικό ατύχημα με συμπτώματα νόσου θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε υπερβαρικό θάλαμο. Σκέψου πόσοι από μας κάνουμε καταδύσεις σε απόμακρες περιοχές. Περισσότερο παίζει το σενάριο σε ψυχολογικό επίπεδο, σκεπτόμενοι ότι έχουμε μια κάποια ασφάλεια, παρά στην πραγματικότητα. Ακόμα και σε περίπτωση που κινηθεί ο σωστικός μηχανισμός της DAN, μιλάω για τα ελληνικά δεδομένα, θα πάρει ίσως ώρες για να βρεθεί ο πάσχων σε θάλαμο αποσυμπίεσης. Είμαι κι΄ εγώ της γνώμης ότι είναι καλύτερα να γνωρίζει η καταδυτική ομάδα τις τεχνικές IWR, παρά να περιμένει την απ΄ έξω βοήθεια.

Δημήτρη, προφανώς δεν είχατε ούτε καθαρό οξυγόνο ούτε full face mask. Θες να μας περιγράψεις όλη την περιπέτειά σου αυτή και κυρίως το πώς ένιωσες μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία; Σε τι βάθος ήταν η βουτιά σου και σε τι βάθος έφτασες κατά την IWR? Πως έκανες την αποσυμπίεση; Τα βάθη και οι χρόνοι ήταν δική σου επιλογή ή του θείου σου;

Όχι Μαρία δεν υπήρχε ούτε καθαρό οξυγόνο, ούτε full face mask, ούτε τίποτα. Μόνο αέρας κοπανιστός.
Ήταν κάπου στο τέλος της δεκαετίας του 70, στις ακτές των Μεθάνων. Το βάθος ήταν γύρω στα 38 με 40 μέτρα. Ο χρόνος βυθού ήταν γύρω στα 35 με 40 λεπτά, αν θυμάμαι καλά. Είχα καταδυθεί φέροντας μόνο την ζώνη βαρών και έχοντας τον ρυθμιστή (έναν τεράστιο Aqua Lung με χοντρούς σωλήνες εισπνοής-εκπνοής που έδεναν επάνω στον ρυθμιστή) στην πλάτη. Ο ρυθμιστής ήταν συνδεδεμένος με το μαρκούτσι που έδινε αέρα από την επιφάνεια. Δεν φορούσα ούτε jacket ούτε τίποτα άλλο που θα ρύθμιζε την πλευστότητα μου. Αυτές ήταν οι τεχνικές τότε και συνεχίζουν να είναι μέχρι σήμερα π.χ. στους Καλύμνιους. Ένα μοτεράκι στην επιφάνεια για να γεμίζει 2-3 πενηντάλιτρες μπουκάλες, οι οποίες με την σειρά τους τροφοδοτούν με ένα μαρκούτσι τον δύτη με αέρα. Ο δύτης πέρα από την νεοπρέν στολή, την ζώνη βαρών, έναν ρυθμιστή, ένα βυθόμετρο κι΄ ένα ρολόι δεν έχει τίποτα άλλο μαζί του. Αν εξαιρέσει κανείς τα σύνεργα της δουλειάς, μια απόχη, ένα σκεπάρνι για τα όστρακα και τώρα πια και ψαροντούφεκο. Έχω κάποιες φωτογραφίες από τότε, θα τις ψάξω, θα τις σκανάρω και θα τις ανεβάσω, αν αυτό είναι επιθυμητό. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν γύρω στα 30 μέτρα σταμάτησε το σύστημα να δίνει αέρα. Προσπάθησα να τραβήξω μερικές ρουφηξιές, τίποτα. Χωρίς να χάσω καιρό άρχισα να αναδύομαι εκπνέοντας, για να αποφύγω την εμβολή, και ένοιωσα το συναίσθημα της ασφυξίας πολύ έντονα γύρω στα 10 μέτρα πριν την επιφάνεια. Κατάφερα να αναδυθώ βρισκόμενος δίπλα στο καΐκι όπου είδα να επικρατεί πανικός. Το χειρότερο απ΄ όλα ήταν ο θόρυβος που έκανε το τρύπιο μαρκούτσι. Έμεινα στην επιφάνεια του νερού πιασμένος από ένα σκοινί που μου έδωσαν να κρατηθώ. Δεν ξέρω πόση ώρα χρειάστηκαν για να επιδιορθώσουν το μαρκούτσι με δυο φελλούς που έδεσαν σφιχτά γύρω από το σημείο που είχε σκάσει. Ο θείος μου τότε μου είπε να καταδυθώ και πάλι στα 40 μέτρα και να αρχίσω πάρα πολύ σιγά να ανεβαίνω μέχρι τα 10 μέτρα όπου μου είπε να μείνω 30 λεπτά. Στην συνέχεια μου είπε να αναδυθώ από τα 10 μέτρα πολύ σιγά έτσι ώστε η συνολική άνοδος από αυτό το βάθος μέχρι την επιφάνεια να κρατήσει άλλη μισή ώρα. Έτσι κι΄ έκανα. Όταν βγήκα στην επιφάνεια παρακολούθησα τον εαυτό μου για συμπτώματα νόσου, αλλά δεν παρατηρήθηκε τίποτα. Χρόνια αργότερα παρατήρησα σχετικές με αυτήν τεχνικές αποσυμπίεσης όταν καταδύθηκα μερικές φορές με Καλύμνιους. Οι άνθρωποι αυτοί μένουν ώρες πολλές στο νερό. Ξεκινούν την κατάδυση τους στα βαθιά και μένουν δουλεύοντας στα ρηχά πάνω από μιάμιση ώρα. Από ότι κατάλαβα η πρακτική τους δίνει μια σχέση 1:3 στα βαθιά του συνολικού χρόνου και 2:3 στα ρηχά.

Το παρακάτω διδάσκεται κιόλας:

ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΥΤΗ!

Ευχαριστώ για τον πίνακα Σώτο. Αν μας έδινες και ένα παράδειγμα για να γίνει πιο κατανοητός θα ήταν ευχής έργο.

Πρέπει να κάνουμε απαραίτητα τις εξής ενέργειες.

1. Να καλέσουμε άμεσα ιατρική βοήθεια (ακόμα και είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε όλα σωστά)
2. Ο δύτης με την ομάδα υποστήριξης να καταδυθούν πάλι στο μέγιστο βάθος που ήταν και να παραμείνουν για 5 min σε αυτό το βάθος.
3. Να έχουμε υπολογίσει το νέο προφίλ βουτιάς προσθέτοντας τα 5 min στον συνολικό χρόνο κατάδυσης και τις νέες στάσεις αποσυμπίεσης (και εδώ χρειάζεται πίνακας αποσυμπίεσης).
4. Σιγανή ανάδυση ειδικά στα τελευταία μέτρα πριν από την πρώτη στάση αποσυμπίεσης.
5. πολλαπλασιάζουμε τον χρόνο αποσυμπίεσης *3 φορές σε κάθε στάση.
6. Συνεχίζουμε με παροχή 100% Ο2 στην επιφάνεια αν υπάρχει έως ότου έχουμε ιατρική υποστήριξη.
Σε αυτή την διαδικασία εννοείται ότι το αναπνεύσιμο αέριο είναι αέρας.

Πολύ καλό ποστ Χρήστο. Ένα παράδειγμα και από σένα, για να το συγκρίνουμε με του Σώτου, θα βοηθούσε πολύ στην κατανόηση της τεχνικής της υγρής επανασυμπίεσης. Σώτο και Χρήστο, ας πάρουμε για παράδειγμα το δικό μου περιστατικό. Βουτιά στα 40 μέτρα για 35 λεπτά, ανάδυση κινδύνου και παραμονή στην επιφάνεια γύρω στα 5 λεπτά.
Ευχαριστώ