Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #8  
Παλιά 19-11-13, 12:59
Το avatar του χρήστη Σπύρος Κόλλας
Σπύρος Κόλλας Σπύρος Κόλλας is offline
 
Εγγραφή: 10-05-2009
Περιοχή: Moschato
Μηνύματα: 8
Απάντηση: Σωστή Αναπνοή στην Κατάδυση

Κατ αρχήν σας ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σας στο θέμα και χαίρομαι πολύ για τα ερωτήματα και τις τοποθετήσεις σας.

Παράθεση:
Μιας και ξεκίνησε ένα πολύ ωραίο θέμα, να προσθέσω και εγώ κάποια πολύ ενδιαφέροντα άρθρα :

Breathing, Aerobic Conditioning and Gas Consumption

CARBON DIOXIDE, NARCOSIS, AND DIVING

Συγνώμη αλλά δεν έχω το χρόνο να κάνω μετάφραση, αλλά μπορείτε να βρείτε πολλά από τα γραφόμενα εδώ: ( O2 & CO2 ) , καθώς και links (στις τελευταίες σελίδες του pps) για περαιτέρω διάβασμα ...
Δημήτρη σε ευχαριστώ για την προσθήκη των πληροφοριών. Είχα τη χαρά να παρακολουθήσω από κοντά την παρουσίασή σου και θα συμφωνήσω και εγώ ότι ήταν πλήρης. Θα πρότεινα και εγώ με τη σειρά μου σε όποιον ενδιαφέρεται να ασχοληθεί περαιτέρω να τη διαβάσει μιας και αποτελεί έναν πολύ καλό ‘’οδηγό’’ για περισσότερη έρευνα και μελέτη.


Παράθεση:
Παράθεση:
Κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος εξασφαλίζουμε ότι ο οργανισμός, μέσα από τον μηχανισμό του μεταβολισμού, θα ‘’εκμεταλλευτεί’’ – μεταβολίσει μεγαλύτερο ποσοστό οξυγόνου από το εισπνεόμενο αέριο, πράγμα που θα μας δώσει πλεονέκτημα στην παραγωγή ενέργειας στο σώμα, η οποία με τη σειρά της θα μας δώσει πλεονέκτημα στα θέματα της νάρκωσης.
Θα μπορούσες να επεκταθείς λίγο στις αρχές που βασίζονται τα πραπάνω
Παράθεση:
Παράθεση:
μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος, μειώνουμε το ρυθμό κατανάλωσης και αυξάνουμε το χρόνο παραμονής μας σε αυτό.
και το παραπάνω αν θα μπορούσες να το εξηγήσεις λίγο.
Με την εισπνοή πετυχαίνουμε την παροχή οξυγόνου (Ο2) στον οργανισμό μας και με την εκπνοή πετυχαίνουμε την απομάκρυνση διοξειδίου του άνθρακα (CO2).

Το διοξείδιο του άνθρακα είναι ένα από τα παράγωγα των καύσεων που γίνονται στο σώμα. Εισπνέοντας μπαίνει οξυγόνο στους πνεύμονές μας.

Όταν εισπνέω, το οξυγόνο μπαίνει στο αίμα μας και μεταφέρεται από τις αρτηρίες στο σώμα. Όταν για παράδειγμα κάνω πεδιλιές, το οξυγόνο αυτό καίγεται και παράγεται διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό Το διοξείδιο αυτό μπαίνει στην κυκλοφορία του αίματος, φτάνει από τις φλέβες στους πνεύμονες και απομακρύνεται μέσω της εκπνοής.

Κατά τη διάρκεια μιας υποβρύχιας πλεύσης λοιπόν το μόνο που κάνει ο δύτης είναι να προωθείται με τη χρήση των πέδιλων. Αυτό σημαίνει πως έχουμε ναι μεν αργή, αλλά σταδιακή αύξηση των επιπέδων του διοξειδίου, το οποίο, σε συνδυασμό με την αναπνοή αδρανούς αερίου υπό πίεση, συμβάλλουν στην εμφάνιση συμπτωμάτων της νάρκωσης. Συμπεραίνουμε λοιπόν πως δεν κινδυνεύουμε απ το να ‘’ξεμείνουμε’’ από οξυγόνο, αλλά από την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα η οποία επέρχεται εξ αιτίας κακής πλευστότητας, κακής χρήσης των πέδιλων, κακή επικοινωνία με το ζευγάρι ή την ομάδα, με αποκορύφωση της επίλυση ενός προβλήματος υποβρυχίως π.χ διακοπή παροχής αέρα.

Άρα όσο περιορίζω τις άσκοπες κινήσεις μου υποβρυχίως, τόσο μειώνω τις πιθανότητες εμφάνισης συμπτωμάτων της νάρκωσης και με αυτόν τον τρόπο έχω πλεονέκτημα.

Είναι δεδομένο ότι με κάθε εισπνοή καταναλώνω ποσότητα αερίου από τη/τις φιάλες μου. Έστω ότι σε κάθε εισπνοή καταναλώνω απ τη φιάλη π.χ 5 λίτρα. με αργό ρυθμό αναπνοής σε ένα λεπτό θα πάρω 10 ανάσες. Άρα θα έχω καταναλώσει 50 λίτρα. Αν στο ίδιο λεπτό πάρω 20 ανάσες τότε θα έχω καταναλώσει 100 λίτρα. (τα νούμερα είναι τυχαία)

Παράθεση:
Παράθεση:
Αν τα παραπάνω σας φαίνονται λίγο περίεργα, σκεφτείτε ότι καθ όλη τη διάρκεια της παραμονής μας υποβρυχίως, υπάρχει ένας τεράστιος όγκος νερού, ο οποίος σε συνδυασμό με τη βαρύτητα, μας ασκεί πίεση. Έτσι λοιπόν εξηγείται το γεγονός ότι μόλις εκπνεύσω, βλέπω μια απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή του βάθους μου προς τα κάτω. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με την εισπνοή. ΔΕΝ έχουμε την ίδια γρήγορη μεταβολή βάθους προς τα πάνω, πράγμα που οφείλεται στον όγκο και το βάρος του νερού που βρίσκεται από ‘’πάνω’’ μας. Για να γίνει αυτό (να αλλάξουμε επίπεδο προς τα πάνω) χρειάζεται να περιμένουμε μερικά δευτερόλεπτα με κρατημένη την αναπνοή μας.
Δηλαδή αν ένα αντικείμενο με όγκο που δεν αλλάζει "αιωρείται" (έχει ουδέτερη πλευστότητα όπως λέμε) σε κάποιο βάθος είναι πιο εύκολο να πάει βαθύτερα από το να πάει ρηχότερα εξαίτιας του όγκου του νερού που βρίσκεται απο πάνω του? Κατάλαβα σωστά?
Νομίζω πως γίνεται αναφορά σε δυο διαφορετικές περιπτώσεις. Σε αυτό που περιγράφω, αναφέρομαι σε δύτη του οποίου ο όγκος μεταβάλλεται εξ αιτίας της εισπνοής εκπνοής, ενώ στο ερώτημά σου αναφέρεσαι σε συγκεκριμένου όγκου και χωρίς μεταβολές αντικείμενο.
Νομίζω πως με τα στοιχεία που μου δίνεις δε μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Θα ήθελες να μου δώσεις ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα ώστε να προσπαθήσω να καταλάβω το συλλογισμό σου;

Παράθεση:
Παράθεση:
Θέλω δηλαδή κατά την εκπνοή να είμαι τόσο αρνητικός ώστε να μη γίνεται να βρεθώ σε μεγαλύτερο βάθος από αυτό των 5.5 μέτρων και κατά την εισπνοή να μπορώ ελεγχόμενα πλέον να φτάσω στα περίπου 4,5 μέτρα όπου εκεί με μια νέα γρήγορη εκπνοή θα επανέλθω στο βάθος των 5, 5,5 μέτρων. Θυμηθείτε ότι εκπνέοντας έχω απότομη, σχεδόν αυτόματη μεταβολή βάθους προς τα κάτω. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθώ να μείνω για τα 3 τουλάχιστον λεπτά στη στάση ασφαλείας, έχοντας μια απόκλιση βάθους +,-1 μέτρο.
Άφου είμαι αρνητικός πως γίνεται να μην μπορώ ξεπερνάω τα 5,5 ? Και δηλαδή στην στάση δεν μπορώ να μείνω στα 5 ακριβώς πρέπει να παίζω +/- 1 μέτρο επειδή αναπνέω?
Η φράση κλειδί είναι η ‘’τόσο αρνητικός ώστε’’. Με άλλα λόγια τόσο αρνητικός όσο’’. Να υπάρχει για παράδειγμα στον ρυθμιστή πλευστότητας τόση ποσότητα αερίου ώστε κατά την εκπνοή μου να είναι δύσκολο να γλιστρήσω βαθύτερα.

Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσαμε να καθίσουμε ακριβώς στα 5μ. Επειδή όμως εισπνέουμε και εκπνέουμε είναι λίγο δύσκολο, όχι όμως και ακατόρθωτο αν δουλέψουμε και κάνουμε εξάσκηση σε αυτό. Παρ όλα αυτά, ακόμα και αν το καταφέρουμε, θα υπάρχουν οι τριτογενής παράγοντες όπως ελαφρύς κυματισμός, απόσπαση προσοχής κ.α, που θα μας αναγκάζουν να έχουμε μια απόκλιση στο βάθος.



Γεια σου Γρηγόρη.
Παράθεση:
Παράθεση:
2) Πλεύση (στο επιθυμητό προγραμματισμένο βάθος)
• Το κράτημα της αναπνοής στο βάθος ΔΕΝ θα προκαλέσει υπερδιάταση των πνευμόνων μιας και κατά τη διάρκεια της πλεύσης, δεν έχουμε σημαντικές μεταβολές της πίεσης.
• Κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος εξασφαλίζουμε ότι ο οργανισμός, μέσα από τον μηχανισμό του μεταβολισμού, θα ‘’εκμεταλλευτεί’’ – μεταβολίσει μεγαλύτερο ποσοστό οξυγόνου από το εισπνεόμενο αέριο, πράγμα που θα μας δώσει πλεονέκτημα στην παραγωγή ενέργειας στο σώμα, η οποία με τη σειρά της θα μας δώσει πλεονέκτημα στα θέματα της νάρκωσης.
• Γνωρίζοντας ότι η διάρκεια μιας κατάδυσης εξαρτάται πρωτίστως από το βάθος και το χρόνο και κατόπιν από το ρυθμό κατανάλωσης, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κρατώντας την αναπνοή μας στο βάθος, μειώνουμε το ρυθμό κατανάλωσης και αυξάνουμε το χρόνο παραμονής μας σε αυτό. Συμπερασματικά λοιπόν, φαίνεται ότι μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να έχουμε τον ‘’έλεγχο’’ σε ότι αφορά στο βάθος και το ρυθμό κατανάλωσης αλλά όχι στον χρόνο ο οποίος ‘’τρέχει’’. Το αναφέρω αυτό γιατί από ένα σημείο και μετά, παρουσιάζονται θέματα διαχείρισης αερίου και ασφάλειας, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ζευγαριού ή ομάδας.
Έρχεται σε αντίθεση με όσα γνωρίζουμε σχετικά με το skip breathing και το CO2 build up .....,
Αυτό που θα βοηθούσε ίσως στην καλύτερη κατανόηση είναι ότι μετά από μια εισπνοή, στο σώμα μας έχει μπει οξυγόνο. Κατόπιν ανάλογα με την ένταση των κινήσεων, αυξάνονται τα επίπεδα του διοξειδίου. Όταν το διοξείδιο φτάσει σε όρια που δεν μπορεί να διαχειριστεί ο οργανισμός, τότε ενεργοποιείται το διάφραγμα.
Έχουμε λοιπόν ως δεδομένο ότι ο οργανισμός μας παράγει διοξείδιο. Το build up έχει να κάνει με την επανεισπνοή διοξειδίου μέσα από ρηχή – κοφτή αναπνοή, νεκρούς αεροφόρους χώρους κλπ. Θα λέγαμε λοιπόν ότι μετά από μια άπνοια το ιδανικό είναι μια έντονη εκπνοή ώστε να αποβληθεί αυτό το διοξείδιο. Μακρόσυρτες εισπνοές και οι γρήγορες εκπνοές. Νομίζω πως στην ελεύθερη κατάδυση το ονομάζουν ‘’μηχανική χαλάρωσης’’




Φοίβο γεια και σ εσένα και σε ευχαριστώ επίσης.
Παράθεση:
Το βάρος του νερού που βρίσκεται πάνω μας είναι ουσιαστικά το μέτρο της υδροστατικής πίεσης σε κάθε βάθος.
Η πίεση όμως επηρεάζει ελάχιστα (εως καθόλου*) την άνωση που δέχεται το σώμα μας με την αναπνοή ή την εκπνοή.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Για το λόγο αυτό ίσος θα ήταν πιο δόκιμος ο όρος ‘’μάζα’’ του νερού η οποία επηρεάζει την άνωση που δέχεται το σώμα μας με την εισπνοή και εκπνοή.

Παράθεση:
Συμφωνώ ότι ο δύτης θα πρέπει με την εμπειρία να ανακαλύψει μόνος του (ή και να διδαχτεί κάποια στιγμή) την επίδραση που έχει το κράτημα της αναπνοής και να αρχίσει να την χρησιμοποιεί για την πλευστότητά του, αλλά το θεωρώ παρακινδυνευμένο και θέλει προσοχή στο να δίνουμε αντιφατικές οδηγίες (κράτα/μη κρατάς την αναπνοή σου) σε δύτες OW κατά την εκπαίδευσή τους, γιατί ο δύτης στη φάση της πρώτης του εκπαίδευσης είναι αγχωμένος και αισθάνεται πως πρέπει να ελέγξει ένα σωρό άγνωστα -γι αυτόν- πράγματα.
Είναι προτιμότερο να του δίνουμε σαφείς οδηγίες προς την ασφαλή κατεύθυνση (δηλ. να μην κρατάει την αναπνοή του) και να αφήσουμε τον δύτη να ανακαλύψει μόνος του τις μικρορυθμίσεις του κρατήματος της αναπνοής αργότερα.
Η παρατήρησή σου σε γενικές γραμμές δεν είναι λάθος και για το λόγο αυτό στις ‘’μικρές συμβουλές προτρέπονται οι αναγνώστες να ζητήσουν τη βοήθεια και τη συνδρομή του εκπαιδευτή τους. Ταυτόχρονα διευκρινίστηκε πως οι παραπάνω εκφράσεις μπορούν να έχουν εφαρμογή σε προγράμματα DSD και στις πρώτες καταδύσεις του OW.
Σε ότι αφορά στις αντιφατικές οδηγίες στις οποίες αναφέρθηκες, επίσης θα συμφωνήσω μαζί σου μιας και εξ αιτίας των αντιφάσεων σε ένα OW ο μαθητευόμενος δύτης καταλήγει σε σύγχυση και σε τακτικές με πολλά παραπάνω κιλά στη ζώνη βαρών πχ, μεγαλύτερου όγκου φιάλες και μεγαλύτερου όγκου ρυθμιστές πλευστότητας, που πίστεψέ με, είναι κατά πολύ πιο επικίνδυνα από το κράτημα της αναπνοής κατά την κάθοδο και την παραμονή σε βάθος!!!

Αυτό το να ανακαλύψει μόνος του με τρομάζει λίγο για τους λόγους που σου ανέφερα παραπάνω.

Παράθεση:
Ένας πιο σοβαρός λόγος είναι πως οι άνθρωποι που έχουν πεθάνει από εμβολή γιατί κράτησαν την ανάσα τους είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που δεν μπόρεσαν π.χ. να ρυθμίσουν την πλευστότητά τους στη στάση των -5μ. (τα ατυχήματα με "εκτόξευσή" στην επιφάνεια από μεγαλύτερα βάθη, συνήθως αναφέρονται σε συνδυασμό με στεγανές στολές, κολλημένες βαλβίδες BCD κλπ, οπότε τα θεωρώ ψιλοάσχετα)

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα πριν 3-4 χρόνια με φίλο, γνωστό φωτογράφο που μου έλεγε πως ένας γνωστός του στο εξωτερικό, αρκετά έμπειρος δύτης, κράτησε την ανάσα του για να φωτογραφίσει ένα ψαράκι στα 6-7 μέτρα, κι επειδή κοιτούσε μόνο μέσα από την φωτ. μηχανή, χωρίς σημείο αναφοράς, δεν κατάλαβε ότι ανέβαινε ταυτόχρονα κι αυτός και το ψαράκι κάμποσα μέτρα και ο άνθρωπος πέθανε από εμβολή!
Η αναφορά σου στα ατυχήματα της εμβολής είναι επίσης σωστά αλλά όπως πολύ σωστά γράφεις ‘’δεν μπόρεσαν’’ να ρυθμίσουν την πλευστότητά τους. Όπως όμως μπορεί κανείς να διαβάσει και στα άρθρα που αναρτήθηκαν προηγουμένως, το κράτημα ή όχι και με ποιόν τρόπο, της αναπνοής, καθορίζει το fine tuning που σημαίνει ‘’για την καλύτερη ρύθμιση - τελειοποίηση’’. Έτσι λοιπόν με την ευκαιρία που μου δίνεις επισημαίνω πως η πλευστότητα ρυθμίζεται με τον ρυθμιστή πλευστότητας και ‘’τελειοποιείται’’ με τη σωστή χρήση του όγκου των πνευμόνων.

Το παράδειγμα με το φωτογράφο δε θα πρέπει να το λάβουμε υπ όψιν μας μιας και μιλώντας για σωστή εκπαίδευση και εμπειρία, συμπεριλαμβάνουμε μεταξύ άλλων, τη χρήση της περιφερικής όρασης η οποία βοηθάει – εξασφαλίζει την επικοινωνία με το τρισδιάστατο περιβάλλον του βυθού, με το ζευγάρι και με την ομάδα.

Συμφωνείς όμως στο ότι δε θα θέλαμε να επεκταθούμε στους λόγους και τις προϋποθέσεις που οδήγησαν στο εν λόγο ατυχές περιστατικό;

Παράθεση:
Αυτό θα μπορούσε να το κάνει ένας έμπειρος δύτης όταν συντονίζει το ρυθμό αναπνοής του με το κράτημα αναπνοής δηλ. τελικά αυτό που κάνει είναι ότι παίρνει βαθιές και αργές ανάσες.
Αν όμως ο δύτης είναι αρχάριος ή φωτογραφίζει (και κρατάει την αναπνοή του ακανόνιστα για μεγάλα διαστήματα για να ελέγξει το θόρυβο ή να μείνει ακίνητος), το ακανόνιστο αυτό κράτημα της αναπνοής συνήθως οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα δηλ. μεγαλύτερη κατανάλωση αερίου, μια και μετά από ένα υπερβολικό κράτημα αναπνοής συνήθως ακολουθούν πολλές ρηχές και γρήγορες ανάσες.
Στην περίπτωση δε των φωτογράφων που το παρακάνουν με το κράτημα αναπνοής, δεν είναι ασυνήθιστο να βγαίνουν από τη βουτιά με πονοκεφάλους - ενώ είναι μια χαρά, όταν βουτάνε χωρίς φωτογραφική μηχανή - που δείχνει ότι το υπερβολικό κράτημα αναπνοής δεν είναι καθόλου υγειινή συνήθεια.
Το θέμα ''έμπειρος δύτης'' θα ήταν επίσης ωραίο θέμα για επόμενη συζήτηση. Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ως προς το οτι ο όρος ''εμπειρία'' είναι πολύ γενικός και περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους.
Με τον ίδιο τρόπο που προτείνεις και πολύ σωστά, να αποφεύγονται απόλυτες και αφοριστικές οδηγείες, θα πρότεινα και εγώ απ την πλευρά μου να μη βάζουμε ''ταμπέλες'' του τύπου φωτογράφος, κινηματογραφιστής, κ.α μιας και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε και πόσο μάλλον να είμαστε σίγουροι για τα αίτια που οδήγησαν στους πονοκεφάλους!!!

Προσπάθησα να απαντήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που παρέχει ο γραπτός λόγος μιας και το θέμα για το οποίο συζητάμε δυστυχώς (ή ευτυχώς), δεν καλύπτεται μεσα σε μερικές γραμμές ή παραγράφους.

Σε κάθε περίπτωση, χρειάζεται δοκιμές και εξάσκηση σε συνδυασμό με την καθοδήγηση κάποιου που μπορεί να σας εξασφαλίσει προυποθέσεις ασφάλειας προς αποφυγή ατυχήματος!!!

Σας ευχαριστώ για ακόμη μια φορά όλους για το χρόνο σας και τη συμμετοχή σας σε αυτή τη συζήτηση.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Σπύρος Κόλλας : 19-11-13 στις 13:15.
Απάντηση με παράθεση