[Χρηστος Ευθυμιου]

Μετά από την πολύ καλή περιγραφή του Σώτου σας μεταφέρω με την σειρά μου δικές μου εμπειρίες.


Κάποια στιγμή σταμάτησε να διδάσκετε λεπτομερώς η διαδικασία IWR (In Water Recompression) ή υγρή επανασυμπίεση αν προτιμάτε, και οι περισσότεροι οργανισμοί περιορίζονται πλέον μόνο σε αναφορές.
Επισημαίνω ότι γίνονται μόνο αναφορές διότι παλαιά συμπεριλαμβάνονταν στην εκπαίδευση από στο 2ο * και μετά, στα εκπαιδευτικά προγράμματα πολλών ομοσπονδιών. Οι οργανισμοί που γνωρίζουμε σήμερα δεν υπήρχαν τότε, υπήρχε μόνον η CMAS και η ομοσπονδίες της κάθε χώρας. Προσωπικά άρχισα την εκπαίδευση μου το 1974 για τόσο παλαιά μιλάμε, οπότε ήταν αναγκαίο να το γνωρίζουμε διότι οι θάλαμοι αποσυμπίεσης ήταν λιγοστοί και η γρήγορη μεταφορά σε θάλαμο αποσυμπίεσης ήταν σχεδόν αδύνατη.
Όταν ο Α. Βühlmann ρωτήθηκε ποια είναι η γνώμη του για την υγρή επανασυμπίεση απάντησε προβληματισμένος: ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ.

Με υγρή επανασυμπίεση δεν είναι δυνατόν να γίνει θεραπεία νόσου, παρά μόνο πρόληψη για να αποφευχθεί η νόσος, όπως στην περίπτωση που μας περιέγραψε ο Δημήτρης που μπορώ να πω έγινε κάτω από “καλές συνθήκες”. Καταφεύγουμε σε αυτήν την ενέργεια αφού δεν υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς του δύτη σε θάλαμο αποσυμπίεσης στις επόμενες 1–2 ώρες και έχουμε όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται σε εξοπλισμό και ομάδα υποστήριξης που γνωρίζει καλά την διαδικασία και μπορεί να βοηθήσει. Σε καμία περίπτωση δεν προχωράμε στην υγρή επανασυμπίεση αν υπάρχουν συμπτώματα Type II, παρά μόνο σε περίπτωση που υπάρχουν ενδείξεις αρχικού σταδίου Type I.

Επίσης σε καμία περίπτωση δεν ξεκινάμε υγρή επανασυμπίεση όταν:

1. Υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς σε οργανωμένο θάλαμο αποσυμπίεσης.
2. Ο δύτης δεν έχει πλήρη γνώση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
3. Αν ο δύτης έχει απώλεια αισθήσεων.
4. Όταν έχει ζαλάδες ή ναυτία (τάση για εμετό).
5. Αν έχουμε την δυνατότητα παροχής 100% Ο2.
6. Αν δεν έχουμε της ανάλογες ποσότητες αερίου που απαιτείται για τον δύτη και για την ομάδα υποστήριξης που θα βρίσκεται σε όλη την διαδικασία της αποσυμπίεσης.
7. Αφού είμαστε σίγουροι ότι δεν θα διακοπή η διαδικασία λόγω χαμηλής θερμοκρασίας.

Σε ποιες περιπτώσεις όμως μπορούμε να εφαρμόσουμε την μέθοδο IWR

1. Όταν ο δύτης για κάποιον λόγο δεν ολοκλήρωσε σωστά την αποσυμπίεση στις προβλεπόμενες στάσεις.
2. Αν ο δύτης για κάποιον λόγο έκανε βίαιη ανάδυση κίνδυνου χωρίς να κρατήσει ταχύτητα ανόδου και στάσεις αποσυμπίεσης.
3. Αφού γνωρίζουμε τον χρόνο παραμονής και το μέγιστο βάθος που ήταν ο δύτης.
4. Αν δεν περάσουν πάνω από 2 max. 3 min στην επιφάνεια.

Τότε αποφασίζουμε αν μπορούμε κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις να αναλάβουμε την ευθύνη και να ολοκληρώσουμε την υγρή επανασυμπίεση.

Πρέπει να κάνουμε απαραίτητα τις εξής ενέργειες.

1. Να καλέσουμε άμεσα ιατρική βοήθεια (ακόμα και είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε όλα σωστά)
2. Ο δύτης με την ομάδα υποστήριξης να καταδυθούν πάλι στο μέγιστο βάθος που ήταν και να παραμείνουν για 5 min σε αυτό το βάθος.
3. Να έχουμε υπολογίσει το νέο προφίλ βουτιάς προσθέτοντας τα 5 min στον συνολικό χρόνο κατάδυσης και τις νέες στάσεις αποσυμπίεσης (και εδώ χρειάζεται πίνακας αποσυμπίεσης).
4. Σιγανή ανάδυση ειδικά στα τελευταία μέτρα πριν από την πρώτη στάση αποσυμπίεσης.
5. πολλαπλασιάζουμε τον χρόνο αποσυμπίεσης *3 φορές σε κάθε στάση.
6. Συνεχίζουμε με παροχή 100% Ο2 στην επιφάνεια αν υπάρχει έως ότου έχουμε ιατρική υποστήριξη.
Σε αυτή την διαδικασία εννοείται ότι το αναπνεύσιμο αέριο είναι αέρας.


Σημείωση:
Η περιγραφή πηγάζει από την δική μου εκπαίδευση όπου εκείνη την εποχή ήταν σημαντικό να γνωρίζουμε την διαδικασία της υγρής αποσυμπίεσης, διότι οι υπερβατικοί θάλαμοι ήταν ελάχιστη και αποτελούσε στις περισσότερες περιπτώσεις την μοναδική επιλογή. Το κείμενο είναι από προσωπική μου εμπειρία και το παραθέτω για χάριν της γνώσης και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εκπαίδευση.