Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο Σώτος Χριστοδούλου
Όμως θα ανέμενε κανείς πως η ανάπτυξη του συλλόγου θα έπρεπε να ήταν πιο γρήγορη. Οι εισήγησή μου για να γίνει αυτό μια πραγματικότητα έχει να κάνει με την ξεκάθαρη διατύπωση ενός στρατηγικού σχεδιασμού και η εφαρμογή του στην πράξη. Πιστεύω πως υπάρχουν μέλη μέσα στο σύλλογο με τα ανάλογα προσόντα και ακαδημαικό υπόστρωμα ώστε να δουλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση.
|
Σώτο, τι ακριβώς εννοείς λέγοντας "ανάπτυξη του Συλλόγου"; Εννοείς την αύξηση των μελών του, την αύξηση της επιρροής του ή τον συνδυασμό αυτών των δύο; Και τι εννοείς λέγοντας "έπρεπε να είναι πιο γρήγορη";
Με τι μέτρο κρίνει κανείς την ταχύτητα ανάπτυξης ενός Συλλόγου;
Και πως πιστεύεις ότι θα αυξηθεί η ταχύτητα ανάπτυξης ενός καταδυτικού συλλόγου με business plan?
Ειλικρινά, όσο κι αν προσπαθώ δεν καταλαβαίνω τη συσχέτιση των τακτικών και στρατηγικών σχεδίων με τις δράσεις ενός συλλόγου ερασιτεχνών αυτοδυτών οι οποίοι δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν παρά μόνο το μεράκι τους -όπως σωστά κι εσύ παρατηρείς.....
Φοβάμαι ότι ο Σύλλογος δεν είναι σε θέση να προσλάβει επιχειρηματικό σύμβουλο, κι αν ήταν, δεν είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα με ενδιέφερε πια να είμαι μέλος του!!!!
Ίσως απλά να μου έπεσαν βαριά όλα αυτα τα οικονομικο-διοικητικά (με τα οποία ομολογουμένως δεν την πολυπαλεύω!) και δεν πιάνω το κυρίως νόημα των συμβουλών που προσφέρεις.....
Αν μου συγχωρείς την άγνοια, θα εκτιμούσα πολύ αν έδινες μερικά παραδείγματα αυτών που εσύ εννοείς ως "στρατηγικές και τακτικές κινήσεις".
Εντωμεταξύ, παραθέτω ένα αρθράκι που βρήκα πολύ ενδιαφέρον γιατί πιστεύω ότι η έλλειψη συλλογικής κινητοποίησης δεν αφορά μόνο τον νεογέννητο (ακόμα) ΤΗΘΥΣ:
Παράθεση:
Το ελληνικό έλλειμμα, Αντώνης Καρακούσης
Σε σκληρές εποχές, σε χρόνους ηρωικούς, τα διλήμματα ήταν εμφανή, όπως και τα προτάγματα καθαρά.
Στην Κατοχή είχε κανείς να διαλέξει ανάμεσα στην «υποταγή» και στην «αντίσταση», στον Εμφύλιο ανάμεσα στον «κομμουνισμό» και στην «αστική δημοκρατία», στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών το αίτημα για Δημοκρατία ήταν καθολικό, όπως αργότερα καθολική ήταν ενδομύχως η επιθυμία ένταξης στην ΕΟΚ και κατά τον ίδιο τρόπο αποδεκτή η «αλλαγή».
Και μετέπειτα, ίσως με λιγότερη ένταση, ο στόχος ένταξης στην ΟΝΕ υιοθετήθηκε σχεδόν από το σύνολο των Ελλήνων, ως υπηρετών το δημόσιο συμφέρον.
Εκτοτε δεν έχει αναδειχθεί κοινός στόχος, ούτε κοινός προορισμός.
Είναι αλήθεια ότι δεν είναι το απλούστερο των πραγμάτων. Η κοινωνία μας διαθέτει πλέον σταθερές, η Δημοκρατία είναι εμπεδωμένη, το νόμισμα δεν απειλείται, τα δανεικά δεν λείπουν, η κατανάλωση δείχνει ευχερής, η ευημερία φαντάζει διαρκής και οι επιθυμίες πολλές, επιβεβαιωτικές της απόλυτης ατομικότητας και της πολυδιάσπασης των στοχεύσεων.
Οταν τα περισσότερα είναι εξασφαλισμένα, το ατομικό κυρίαρχο και το συλλογικό χαμένο, πώς άραγε να προσδιορισθεί το κοινό συμφέρον και αλήθεια, ποιοι να το ορίσουν, να το αναδείξουν και εντέλει να το υπερασπίσουν;
Δεν είναι ελληνικό το πρόβλημα. Παντού στον προηγμένο κόσμο συναντάται. Δυσδιάκριτοι οι κοινοί στόχοι, εθνικοί και κοινωνικοί, στις κοινωνίες των επιθυμιών που τους πάντες καταδυναστεύουν, πολίτες και ηγέτες. Και οι κοινωνικές διεργασίες επίσης λιγοστές, ή αθέατες, δεν αρκούν να αναδείξουν τους ηγέτες, ούτε να καταστήσουν τους στόχους εθνικούς, ευδιάκριτους και αποδεκτούς…
Ομως στις πιο συντεταγμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες το πρόβλημα αμβλύνεται, κυρίως εκ της λειτουργίας των θεσμών.
Στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Σουηδία, στη Βρετανία και στη συγγενή προς εμάς μεσογειακή Ιταλία ακόμη, το κενό καλύπτεται στον μέγιστο βαθμό από τη Διοίκηση, από τη Δικαιοσύνη, από την Κεντρική Τράπεζα, από την Επιτροπή Ανταγωνισμού, από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, από το Συνταγματικό Δικαστήριο, από την Αυτοδιοίκηση, από την εσωκομματική δημοκρατία, από την ανεξαρτησία των ΜΜΕ και των λοιπών συλλογικών εκφράσεων, των εργοδοτών και των εργαζομένων.
Στην περίπτωσή μας αυτό ακριβώς το θεσμικό έλλειμμα καθιστά το παρόν ελληνικό πρόβλημα ανυπέρβλητο. Και ίσως αυτός να είναι στην παρούσα συγκυρία ο νέος κοινός μας στόχος. Μπορεί να φαντάζει ελάχιστος, αλλά εκεί που έχουμε φθάσει είναι κατά πάσα βεβαιότητα μέγας.
akarakousis@dolnet.gr
Copyright © ΤΟ ΒΗΜΑ - Ημερομηνία δημοσίευσης 26/1/2008
|
Καταλαβαίνω το δισταγμό των μελών να γραφτούν, διότι μόλις δυο χρόνια πριν σκεφτόμουν κι εγώ με τον ίδιο τρόπο: "Ξέρω μόνη μου να υπερασπίζομαι τα συμφέροντά μου, δεν έχω ανάγκη το καπέλωμα κανενός"
Σήμερα δεν έχω παρά μόλις αρχίσει να ψυλλιάζομαι πόσα πράγματα υπάρχουν εκεί έξω που μάς ξεπερνάνε κατά πολύ όταν είμαστε μόνοι. Και ξέρω πώς μόνο μέσω ενός Συλλόγου -και ειδικά αυτού που είδα να γεννιέται από δικούς μου ανθρώπους- μπορώ πλέον να διεκδικήσω τα ίδια, προσωπικά μου συμφέροντα που όμως είναι και τα ίδια, προσωπικα συμφέροντα τόσων και τόσων άλλων .....
Ο Σύλλογος δεν χρειάζεται να βιάζεται.
Θα περιμένει όσο χρειαστεί για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των μελών του.
Στο μεταξύ, έχουμε πολλή και δύσκολη δουλειά για να τα πείσουμε
