Ευτυχώς μας προσέχουν

[Dimitris Galon]

@ FIN

Στην σημερινη "δημοκρατια" μιας "αναπτυγμενης" χωρας (κρατιεμαι με το ζορι να μη κλαψω απο τα γελια οταν το λεω) η αστυνομια ειναι ενας θλιβερος παλιατσος.

Προσπαθώντας να δω τα γεγονότα φιλτραρισμένα μέσα από την οπτική των οδοφραγμάτων καταλήγω, προσωπικά, στο συμπέρασμα ότι υπάρχει πρόβλημα συμβατότητας όχι μόνο της ατέρμονης εκτίμησης λόγω της διαφορετικότητας των κοινωνικών αξιών και στόχων, αλλά και της ίδιας της γλωσσικής πολεμικής σαν έκφραση νοημάτων ανάμεσα στα γραφόμενα σου και στην αγκιτάτσια των οδοφραγμάτων και των μολότωφ. Έτσι η σημερινή „δημοκρατία“ (σαν απόρροια της „ιστορικής αστικής δημοκρατίας“) παραμένει γι΄ αυτόν που βρίσκεται στο οδόφραγμα (κατά την γνώμη μου) μια ταξική δημοκρατία που κύριο χαρακτηριστικό της είναι η ταξική πάλη. Νομίζω ότι η νοηματική αντιπαράθεση στα λεγόμενα σου στην ζαργκόν του οδοφράγματος θα ήταν ο όρος „ταξική δημοκρατία“ μιας χώρας η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τις „καπιταλιστικές της αντιθέσεις“ μέσα από την „κοινωνική καταστολή“. Τώρα για την πειστικότητα ενός „θλιβερού παλιάτσου“ που τα όπλα του ρίχνουν σφαίρες πληρωμένες με τα χρήματα των εργαζομένων είναι ένα επιπλέον επιχείρημα το οποίο θα πρέπει να υπολογίσεις. Για την περίπτωση του γέλιου θα σου θυμίσω ένα σύνθημα του Μάη 1968 που είχε σαν επικεφαλίδα ο Guy Debord στο βιβλίο του „Η Κοινωνία του Θεάματος“ και το οποίο κοσμούσε πολλούς τοίχους „αναπτυγμένων χωρών“ χρόνια τώρα, „Ένα γέλιο θα σας θάψει“.

Κανεις ομως δεν θα πρεπει να λυπαται για κανενα.

Η λύπη είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, όχι ουσίας. Για το θέμα αυτό υπάρχει ένα ωραίο άρθρο του Loui Altouser για την εφαρμογή των πρακτικών του Niccolo Machiavelli στην πολιτική. Αν το θέλεις να το βρω και να στο στείλω.

Αν ειναι πολεμος λογικο ειναι

Το οδόφραγμα και η μολότωφ από την μια και το οπλισμένο χέρι του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού από την άλλη, είναι πόλεμος.

α. να εχει θυματα,

πάντα είχε θύματα και πάντα είχε παράπλευρες απώλειες όπως τώρα με τον νεαρό που έπεσε από τις σφαίρες του „Τσαμπουκά“. Πιστεύω ότι το γεγονός αυτό ήταν η σπίθα που έφερε την έκρηξη.

β. οι πλευρες να τιμουν τους ηρωες με αξιοπρεπεια και περισοτερη αυτοθυσια και οχι να κλαψουριζουν (τα θυματα υπαρχουν και στις δυο πλευρες αλλωστε) και
γ. οι συνετοι απο τις δυο πλευρες πρεπει να τον σταματησουν.

Βρίσκονται σε διαρκή ταξικό πόλεμο. Μην ξεχνάς την λογική του οδοφράγματος.

(Αν μου πει κανεις οτι οι διαμαρτυρομενοι ανηκουν στην αντιεξουσιαστικη πλευρα ας μου πει και πως ακριβως δραστηριοποιηθηκε)

Με το internet. Από το indymedia μέχρι της ιστοσελίδες του FAI οι επαφές και η κατατόπιση είναι συνεχής και διαρκής. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ταυτόχρονα με την κρίση και τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα ξεκίνησαν και διαδηλώσεις από αντιεξουσιαστικούς πυρήνες σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Εδώ τουλάχιστον (Αμβούργο) έζησα μια διαδήλωση αναρχοαυτόνομων εχθές Κυριακή και σήμερα το πρωί έγινε κατάληψη του ελληνικού προξενείου στο Βερολίνο. Η πληροφορία κυκλοφορεί γρήγορα.

Αν δεν ειναι πολεμος αλλα ατυχημα τοτε δεν θα πρεπει να τιμωρηθει κανεις γιαυτο.

Αν ειναι τελικα μια ανθρωποκτονια εκ προθεσεως τοτε ειναι απλα μια στατιστικη και δεν θα επρεπε να πολιτικοποιηθει

Από την δολοφονία του Καίσαρα μέχρι τις σφαίρες που χτύπησαν τον Rudi Dutschke η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, λόγω πολιτικών διαφορών, ήταν πάντα πολιτική και σαν τέτοια αντιμετωπίστηκε. Μην ξεχνάς τον πολιτικό αντίλογο. Αν υπήρχαν 1.000.000 Martin Luther Kings τότε ίσως θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και την στατιστική. Όταν η σφαίρα εκτοξεύεται από κρατικό ή παρακρατικό όπλο για την αποκατάσταση της "κοινωνικής τάξης", είναι ενέργεια πολιτική όπως και να την ονομάσει κανείς.

Λογικο να κρινουμε τα πραγματα εν θερμω ομως οση επιγνωση της πραξης του εχει καποιος που παει και διαλεγει το αυτογκολ-επαγγελμα του αστυνομικου, τοση επιγνωση εχει και αυτος που μπαινει σε μια αγελη με μια κουκουλα και μια μολοτωφ στο χερι για να εφησυχασει την συνειδηση του οτι 'αγωνιζεται' .

Για αυτό μην είσαι τόσο σίγουρος καθώς δεν μπορείς να είσαι ούτε όλοι οι αστυνομικοί αλλά ούτε όλοι οι αντιεξουσιαστές μαζί. Πρόκειται γαι μια κλασική δυαδική φιλοσοφική σχέση „υποκειμένου – αντικειμένου“ στην αριστοτελική της μορφή, και είναι πολύ δύσκολο να εξέλθει από την σχέση αυτή το „υποκείμενο“.

ps καταλαβαινεται βεβαια γιατι μικρο με φωναζαν spok

Μήπως γιατί έμοιαζες στον Leonard Nimoy ;


Όλα αυτά είναι σκέψεις fin και ελπίζω να μην τα εκλάβεις σαν προσωπική αντιπαράθεση.