PFO, πόσοι από εμάς έχουμε κάνει εξετάσεις;

[fin]

Οτι μαθουμε για το σωμα μας ειναι σαφως πλεονεκτημα στην διαρκεια της ζωης μας και καμια αντιρρηση. Ειμαι ομως της αποψης οτι εξαιτιας της υπερβολικης διαστασης που εχει πλεον η σημασια του pfo χαρακτηριστικου στο απλο κοσμο της καταδυτικης ψυχαγωγιας στο μελον θα μετατραπει σε μια αδικαιολογητη απαγορευση στο 1/3 του πληθυσμου που θελει να πλατσουρισει στα 20μ. Ειναι κριμα ομως μια τετοια τροπη χωρις να ολοκληρωθει η σχετικη ερευνα.

Γυριζοντας σελιδα και περιοριζοντας τη κουβεντα σε δυτες που εχουν προχωρημενη αποσυμπιεση στο καθημερινο μενου εχω προβληματιστει με το αποτελεσμα του τεστ στην νοοτροπια μας ετσι κι αλλιως.

Αντε και βγηκα αρνητικος (δηλαδη δεν εχω το χαρακτηριστικο). Τι γινεται; Επιστρεφω σπιτι χαρουμενος και ξαναγυριζω τα settings συντηρητισμου σε jeronymo style; Απλα ανακουφιζομαι και συνεχιζω με τις ιδιες τακτικες; Ποσο ευκολα θα αποφυγω το πρωτο;

Αντε και εχω τη τυχη (κατα την αποψη μου) και βγαινω θετικος. Ποσο ηρεμα θα κοιμαμαι αν αποφασισω να συνεχισω τις πολυ προχωρημενες καταδυσεις ακομα και με τις ακροτερα συντηρητικες επιλογες; Το πλεονεκτημα της στατιστικης προβλεψης καλυπτει το μειονεκτημα του συναισθηματικου φορτιου.
Ξερω, ισως το προχωραω πολυ αλλα δεν ειμαι πια τοσο σιγουρος για την πρακτικη αξια της στατιστικης σε πολλα στη ζωη μας.