IWR (In Water Recompression)

[Χρηστος Ευθυμιου]

Θα συνεχίσω το θέμα με την σωστή επισήμανση που έκανε ο φίλος μας eye love scuba, καθώς και τις σύντομες, αλλά εύστοχες αναφορές του, το πόσο σημαντική είναι η χρήση Ο2 σε καταδυτικά ατυχήματα .

Πρέπει να τονιστεί η σημασία του Οξυγόνου. Ναι, θέλουμε υπερβαρικό περιβάλλον, όπως είπε και ο ΥΑΝ, για να μειωθεί το μέγεθος της φυσσαλίδας. Θέλουμε όμως και οξυγόνο σε υψηλη μερική πίεση, γιατί:
- με 100% Ο2 δεν υπάρχει επιπλέον φόρτωση με άζωτο, ενώ διευκολύνεται η απαζώτωση των ιστών και η μείωση του μεγέθους των φυσσαλίδων.
- το Ο2 έχει αποιδηματικές ιδιότητες
- σε ΡΡΟ2 > 2ατμ το διαλυμενο Ο2 στο αίμαι είναι αρκετό να οξυγονώσει τους ιστούς ανεξάρτητα από την αιμοσφαιρίνη. αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί στην περιοχή της βλάβης υπάρχει ισχαιμία και διαταραχή της μικροκυκλοφορίας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, ο προβληματισμός εστιάζεται στην εφαρμογή, ειδικά όταν υπάρχουν συμπτώματα καταδυτικού ατυχήματος Type II , η οποία εφαρμογή εξαρτάται από το μέγεθος του ατυχήματος.

Σε προηγούμενο ποστ έχω αναφερθεί ως εξής:

Θεωρητικά θα ήταν ακόμα εφικτό κάτω από προϋπόθεσης να εφαρμόσουμε IWR με ελαφριά συμπτώματα TYPE I, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να έχει πρακτική εφαρμογή IWR με συμπτώματα TYPE II.

Σε καταδυτικό ατύχημα αφού είναι ορατά συμπτώματα (Type II) αναλαμβάνουμε μεγάλο ρίσκο, διότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να παρουσιαστούν προβλήματα στο μέσον τις διαδικασίας IWR π.χ., δύσπνοια, εμετοί, υποθερμία και το χειρότερο απώλεια αισθήσεων, κ.λ.π. με αποτέλεσμα να μην έχουμε άλλη επιλογή από το να διακόψουμε την διαδικασία επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τον παθόντα αλλά και την ομάδα υποστήριξης που κατά πάσα πιθανότητα έχει την ίδια επιβάρυνση, μεγιστοποιώντας άθελα το πρόβλημα.

Ας δούμε όμως τα δυο παραδείγματα που μας παρέθεσε ο ΥΑΝ.

U.S. Navy Diving Manual (1985)
100% O2 - Rebreather
60min @ 9m (TypeI) or 90min @ 9m (TypeII)
60min @ 6m60min @ 3m

Νομίζω πως θα συμφωνήσουμε όλοι, ότι κανένας από εμάς δεν διαθέτει εξοπλισμό για να ολοκληρώσει την διαδικασία και μάλιστα με τους παραπάνω χρόνους μετά από μια βαθιά βουτιά και πιθανόν με μεγάλο χρόνο παραμονής. Ειδικά θέλω να επισημάνω πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοστεί IWR με συμπτώματα TIPE II από ερασιτέχνες αυτοδύτες όπου με τις επιπλοκές που παρουσιάζονται, πολλές φορές δυσκολεύονται υπερβατικοί γιατροί σε οργανωμένους θαλάμους αποσυμπίεσης να αντεπεξέλθουν, παρ’ ότι διαθέτουν όλα τα μέσα. Χρησιμοποιώντας τον εξοπλισμό του παραδείγματος, μπορεί η προσπάθεια να έχει επιτυχία, μπορεί όμως και όχι. Αν αποτύχει η προσπάθεια μετά τι γίνεται?? Μάλλον θα επιδεινωθεί η κατάσταση ασθενούς και συγχρόνως θα έχουνε χάσει πολύτιμο χρόνο.

Hawaiian Method / modified Australian Method (1986)
AIR
10min καταδυση σε 9m βαθυτερα απο το σημειο οπου τα συμπτωματα εξαφανιζονται, αλλα όχι περισσοτερο από βάθος 50m.
Αναδυση με συνεχως μειωνομενη ταχυτητα έως τα 9m
100% O2 Minimum 1hr @ 9m και συνεχζει εως:
i) Τα συμπτωματα εξαφανιστουν
ii) Φθασει οχημα για επειγουσα μεταφορα
iii) Εξαντληθουν τα αποθεματα Ο2

Στην περίπτωση Hawaiian Method δεν μπορεί κανείς να υπολογίσει ούτε την απαιτούμενη ποσότητα αναπνεύσιμου αερίου και Ο2 μιας και δεν γνωρίζουμε σε ποιο βάθος θα εξαφανιστούν τα συμπτώματα αλλά ούτε και την συνολική διάρκεια της διαδικασίας αφού πρέπει να την συνεχίσουμε έως ότου εξαφανιστούν τα συμπτώματα. Και να μην ξεχάσουμε την ποσότητα του αερίου που χρειάζεται και η ομάδα υποστήριξης (τουλάχιστον 2 δυτες επιπλέον), διότι πρόκειται για δύτες που έχουν περίπου την ίδια επιβάρυνση αζώτου και υποθετικά χωρίς συμπτώματα νόσου.

Κατ’ την άποψη μου και αυτή η μέθοδος είναι μη εφαρμόσιμη από ερασιτέχνες αυτοδύτες για τον ίδιο λόγο (έλλειψη υποδομής) αλλά και έλειψη εμπειρίας σε βαριά περιστατικά.

Αιτιολογία:

• Υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να επιδεινωθεί το ατύχημα από αναγκαστική διακοπή της διαδικασίας IWR λόγω επιπλοκών.

• Χάνεται πολύτιμος χρόνος.

• Είναι αμφίβολο το αποτέλεσμα.

• Είναι χρονοβόρα διαδικασία

• Προβλήματα μη προβλέψιμων επιπλοκών για τον ατυχήσαντα και την ομάδα υποστήριξης.

• Έλλειψη εμπειρίας για παρόμοια βαριά περιστατικά.

• Και πολλά άλλα .....

Γι’ τους παραπάνω λόγους, όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ, η άποψη μου είναι:

IWR (υγρή επανασυμπίεση) κάνουμε όταν:

• δεν έχουμε άλλη λύση, (γρήγορη πρόσβαση σε θάλαμο επανασυμπίεσης).

• για να αποτρέψουμε ένα ατύχημα και όχι να το θεραπεύσουμε.

Και μία ερώτηση: Πόσοι από το Forum στις βουτιές τους ή σε κάποιες βουτιές τους είναι προετοιμασμένοι από πλευράς εξοπλισμού, αέρα, Ο2, δυτών ασφαλείας κλπ για IWR?

Έχω αναφερθεί επίσης, ότι είμαι προετοιμασμένος για εφαρμογή IWR όταν βουτάμε σε απομακρυσμένες περιοχές όπως το έχω περιγράψει, αλλά με την προϋπόθεση μόνο να αποτρέψω πιθανό ατύχημα και όχι να το θεραπεύσω. Αυτό είναι μια παλιά μου συνήθεια από την εποχή που οι θάλαμοι αποσυμπίεσης ήταν ελάχιστοι ή δεν υπήρχαν καθόλου.

Αιτιολoγία:

• Ο κίνδυνος αποτυχίας είναι σχετικά μικρός μέχρι εμφάνισης νόσου αρχικού σταδίου TYPE I.

• Γνωρίζουμε ακριβώς το συμβάν καθώς και το προφίλ κατάδυσης ξεκινώντας άμεσα την διαδικασία και χωρίς καθυστέρηση.

• Το αέριο που χρειαζόμαστε είναι υπολογίσιμο (2 φιάλες 12 ρες) επιπλέον + το υπόλοιπο της βουτιάς + (2 φιάλες 2ρες Ο2) είναι αρκετό να αποτρέψουμε ένα ατύχημα πριν καν εξελιχθεί.

• Προσθέτω επί πλέον χρόνους στις στάσεις αποσυμπίεσης

• Χρήση Ο2 στις στάσεις αποσυμπίεσης –9m, -6m από 2λιτρες φιάλες * 200 bar.

• Ενήμερη ομάδα.

• Σύστημα παροχής Ο2 στην επιφάνεια μετά την ολοκλήρωση IWR.

• Όλα τα παραπάνω είναι εφαρμόσιμα και χωρίς ιδιαίτερο εξοπλισμό.

Σημείωση:
Τα παραπάνω είναι προσωπική μου άποψη και η εφαρμογή τους εξαρτάται από την γνώση και την ευθύνη που μπορεί να αναλάβει ο καθένας όταν βρεθεί αντιμέτωπος με το πρόβλημα.

Χρήστος Ευθυμίου