|
|
|||||||
| Νέα, ειδήσεις, πληροφορίες που αφορούν το θαλάσσιο περιβάλλον |
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
|
|
#1
28-03-10, 10:30
|
||||
|
||||
|
Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Άρθρο στο Wired Δεκεμβρίου 2009 με αφορμή πρόσφατα δημοσιευμένα επιστημονικά άρθρα σχετικά με την υπεραλίευση και το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής στη Μεσόγειο.
Mediterranean Is Scary Laboratory of Ocean Futures Παράθεση:
Τίποτα, όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που ήταν η Μεσόγειος πριν από μερικές δεκαετίες! Σήμερα βλέπουμε ό,τι λίγο έχει απομείνει από την αλόγιστη, χυδαία εκμετάλλευση της πιο όμορφης θάλασσας του κόσμου... Τα καλά νέα μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα είναι ότι η ανατολική Μεσόγειος "κρατάει" λίγο ακόμη σε σχέση με τη δυτική. Δε ξυπνάμε λίγο, μπας και σώσουμε τίποτα; 
|
|
#2
28-03-10, 12:23
|
||||
|
||||
|
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Όσο ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι η μόνη λύση για τα προβλήματα του περιβάλλοντος είναι η δραστική μείωση του πληθυσμού της γης σε βάθος 50-70 χρόνια, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τον πολιτισμό μας.
Η μείωση του πληθυσμού δεν είναι ο μόνος παράγοντας που θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν, αλλά είναι με τρομακτική διαφορά ο σημαντικότερος.
|
|
#3
29-03-10, 18:58
|
||||
|
||||
|
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Μπάμπη, με το να ρίχνουμε τις αιτίες των προβλημάτων μακριά από την εμβέλεια των προσωπικών μας δυνατοτήτων (σε επίπεδο πράξεων και όχι απλά σχολιασμού) δε πιστεύω ότι βοηθάει σε τίποτα.
Ο υπερπληθυσμός δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε εμείς άμεσα να κάνουμε κάτι, αλλά ούτε επηρρεάζει τα οικοσυστήματα της Μεσογείου, το Ιόνιο, το Αιγαίο, τον Κορινθιακό με ΑΜΕΣΟ τρόπο, μόνο με έμμεσο. Για τα δίχτυα που ξηλώνουν τις γοργονίες δε φταίει ο υπερπληθυσμός, ούτε για τις άγκυρες που ξηλώνουν τις ποσειδωνίες, ούτε για την υπεραλίευση συγκεκριμένων ειδών φταίει τελικά ο υπερπληθυσμός. Αυτό που φταίει είναι η ασυδοσία στην εκμετάλλευση της φύσης, του φυσικού και τελικά δημόσιου πλούτου. Δε σεβόμαστε τα δημόσια αγαθά γενικότερα και στο πλαίσιο αυτό αδιαφορούμε και για το περιβάλλον, είτε είμαστε απλοί καταναλωτές, είτε ψαράδες, είτε βιομήχανοι. Ούτε σαν πολίτες δε μας καίει τι γίνεται ΜΕΣΑ στη θάλασσα, αφού δεν επηρρεάζει τη δική μας ζωή ΑΜΕΣΑ. Για όλα αυτά τα απλά, άμεσα και χειροπιαστά τσαντίζομαι, και όχι για πιο πολύπλοκες διεργασίες όπως η κλιματική αλλαγή. Καμία διαχείριση, καμία προστασία, μηδαμινό ενδιαφέρον. Γι' αυτά δε φταίει ο υπερπληθυσμός αλλά η αδιαφορία για τα κοινά. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Μπλε : 29-03-10 στις 19:12.
|
|
#4
29-03-10, 21:39
|
||||
|
||||
|
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Παράθεση:
|
|
#5
30-03-10, 09:55
|
||||
|
||||
|
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Το παρακάτω video συμπεριλαμβάνεται στο υλικό ευαισθητοποίησης του κοινού, παράλληλα με το ντοκυμαντέρ "The End of the Line" (παλιότερη συζήτηση εδώ).
Παράθεση:
Για να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι όλα τα προβλήματα δημιουργούνται από κάποιους κακούς σε τόπους μακρινούς...
|
|
#6
31-03-10, 10:37
|
||||
|
||||
|
Απάντηση: Μεσόγειος, παράδειγμα προς αποφυγή!
Για την αδιαφορία για τα κοινά δεν μπορώ να διαφωνήσω, είναι ενδημική στη χώρα που ζούμε και φαίνεται σε πολλά πράγματα. Ακόμα και σε ποιο "προηγμένες" χώρες, τα αποτελέσματα είναι ίδια όταν το θέμα είναι η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όταν μιλάμε για λελογισμένη και βιώσιμη ανάπτυξη / εκμετάλλευση (δηλαδή αυτή που αφήνει το προς εκμετάλλευση οικοσύστημα σε μια κάποια, έστω τεχνητή, ισορροπία) ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να ελαχιστοποιήσουμε τις "αναλήψεις" από αυτό. ΟΣΟ και προσεκτικά και αν ψαρεύουμε (δηλαδή να μη ξηλώνουμε τις ποσειδώνιες, και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο), αν χρειάζεται να ταΐσουμε τα 380 εκατομμύρια κατοίκους της λεκάνης της μεσογείου (με 146 εκατομμύρια από αυτούς σε παραθαλάσσιους οικισμούς) με "φτηνό ψάρι", απλά δεν θα μείνει λέπι. http://www.aaas.org/international/eh...s/hinrichs.htm Πράγμα που βέβαια δεν είναι ακριβός αλήθεια. Η μεσόγειος θα συνεχίσει να υφίσταται, και αλλές (μη βρώσιμες, για κάποιο καιρό) μορφές ζωής θα ευδοκιμήσουν σε αυτή, μέχρι η ανάγκη για "φτηνή" τροφή τις βάλει και αυτές στο τραπέζι. Η συνιστώσα του δραματικά αυξανόμενου πληθυσμού και της αύξησης του βιοτικού επιπέδου (λίγο ακόμα σούσι? ψαράκι με "καλά" λιπαρά για το βράδυ? ψαρομπουκιές για τα παιδάκια?) θα οδηγήσει σε καταστροφική πίεση πάνω στις πεπερασμένες πηγές τροφής. Και αν κάποια φυσική ή άλλη καταστροφή αυξήσει το κόστος απόκτησης τροφής (σας θυμίζω τις τιμές των δημητριακών πριν δύο χρόνια) σε μια υπεράριθμη κοινότητα ανθρώπων που ήδη στηρίζεται στην υπερεκμετάλλευση για την επιβίωση της, και το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό για όποια οικοσυστήματα γειτνιάζουν. Και δεν μπορείς να πεις στον πεινασμένο να μη φάει ή ότι δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του επειδή κινδυνεύει με εξαφάνιση ο τόνος στη μεσόγειο. Το να κοιτάμε 5-10 χρόνια μπροστά, μπορεί να είναι παρήγορο για τη συνείδηση μας και να βάζει βάσεις για το μέλλον (καλύτερη αντιμετώπιση των διαθεσίμων πόρων). Αλλά το να εθελοτυφλούμε μπροστά στο μέγεθος και μορφή της επερχόμενης κρίσης, θα αποβεί μοιραίο. Είναι σαν να έχουμε ένα καλό φίλο που είναι αλκοολικός και αντί να προβληματιζόμαστε για την κύρωση ύπατος που θα τον σκοτώσει, του δίνουμε μια ασπιρίνη για να του περάσει ο πονοκέφαλος.
|
|
|
|
Υβριδικός τρόπος
