Βαθειές εσωτερικές σκέψεις

[Γιώργος Δεμέτης]

Από τον ντόρο που έγινε τις προηγούμενες ημέρες στα διάφορα φόρουμ και μετά την προσωπική μου επαφή με κάποια από τα μέλη σας σε προσωπικό επίπεδο, έκανα μια βουτιά μεσα βαθειά μου να δω και εγώ κάποια πράγματα.

Γιατί ενώ έχω δύο παιδιά η κόρη μου που δεν έπιασε όπλο ποτέ στο χέρι μόλις έβαλε μπουκάλα στην πλάτη σκέφτεται όπως οι οικολογική πλευρά των αυτόνομων?
Γιατί ο γυιός μου ξεκινώντας την ελεύθερη κατάδυση μαζί μου μόλις έπιασε όπλο στο χέρι έγινε ένας ψαροτουφεκάς αμέσως?
Κανείς από τους γονείς αυτών των δύο παιδιών δεν δίδαξε ούτε τον έναν ούτε τον άλλον τι να πιστεύει ή τι είναι κακό ή τι είναι καλό για τη φύση και για την ανθρωπότητα. Μόνοι τους ακολούθησαν τα ένστικτα τους χωρίς πιθαναγκασμό.

Η απάντηση που τουλάχιστον εγώ μπορώ να σκευτώ είναι η εξής:
Ο άνθρωπος είναι υδρόβιο όν εξελιγμένο ανά τους αιώνες. Κάποιες λειτουργίες του έχουν παραμείνει όπως ήταν παλαιότερα. Γιαυτό βλέπουμε στην ελεύθερη κατάδυση να συμβαίνουν τα καταδυτικά αντανακλαστικά ενώ στην κατάδυση με αυτόνομη συσκευή αυτά ακυρώνονται γιατί ο άνθρωπος παραβιάζει την φύση με τεχνητό μέσο αναπνοής.
Με ελεύθερη κατάδυση ο άνθρωπος κατεβαίνει στα 140 μέτρα χωρίς βλάβη στον οργανισμό του, ενώ στην αυτόνομη κατάδυση το όριο ασφαλείας είναι τα 40 μέτρα αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιόντας τον αέρα της ατμόσφαιρας υπό πίεση.
Από την διαδικασία αυτή πιθανά αναβιώνουν μέσα από το DNA του ανθρώπου εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν πιο πολύ να λειτουργεί ενδόμυχα σαν ψάρι παρά σαν άνθρωπος. Ένα πλάσμα που τρεφόταν τότε συλλαμβάνοντας την τροφή του μόνο του. Ένα πλάσμα που δεν θεωρούσε την αφαίρεση ζωής ως φόνο αλλά ως φυσική διαδικασία επιβίωσης.

Αν παρατηρήσουμε πλέον μόνο τους ψαροτουφεκάδες θα διαπιστώσουμε και άλλα πράγματα. Οι άνθρωποι που έχουν βγάλει πολλά ψάρια στη ζωή τους και που συνεχίζουν να βγάζουν με την ίδια ευκολία όπως παλιά, δεν έχουν την ανάγκη και τη διάθεση να το διατυμπανίζουν αυτό ή να το δημοσιοποιούν.
Θεωρούν ότι είναι κάτι το φυσικό όπως όταν τρώνε ένα πιάτο φαγητό. Επιπλέον οι περισσότεροι από αυτούς αν δεν εκμεταλλεύονται καθ οιονδήποτε τρόπο την ικανότητα τους αυτή αλλά ψαρεύουν μόνο για την εσωτερική ψυχική τους ανάγκη, έχουν ευαισθητοποιηθεί για θέματα διαχείρισης και προστασίας της φύσης ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό και από τους οικολόγους αυτόνομους.

Έτσι λοιπόν οι ελεύθεροι δύτες και μάλιστα οι βαθύτες πολύ εύκολα γίνονται ψαροτουφεκάδες ενώ οι αυτόνομοι πολύ δυσκολότερα. Ο Φοίβος που καταδύεται χαλαρά στα 40 μέτρα, σαφέστατα θα πανηγυρίσει που έβγαλε μία σφυρίδα στα 30 με μία ανάσα. Για να φτάσει να ψαρέψει σε αυτά τα δεδομένα πέρασε μία μεγάλη διαδρομή στο χρόνο και στην προσωπική του εξέλιξη ως θαλάσσιο όν με μία ανάσα.

Ο αυτόνομος που πριν 20 ημέρες δεν είχε βουτήξει το κεφάλι του στο νερό παρά μόνο για να βρέξει τα μαλιά του πέρασε ένα σχολείο αυτόνομης κατάδυσης, και σε λίγο εξομοιώθηκε με τον Φοίβο σε αντίστοιχα βάθη παραμονής του στον βυθό. Εκεί λοιπόν... ω του θαύματος ανακάλυψε έναν άλλο κόσμο, ένα κόσμο που δεν είχε μέχρι τώρα καμία επαφή. Έναν κόσμο με ομορφιά, με πρόκληση στην παρατήρηση και στην καταγραφή του.
Μα ναι ρε παιδιά και εγώ μόλις πρωτοαντίκρυσα την ανατολή του ηλίου έμεινα έκθαμβος από το θαύμα της φύσης. Σήμερα που επί 35 χρόνια ξυπνάω πριν την ανατολή δεν μου κάνει την ίδια εντύπωση το συγκεκριμένο φαινόμενο.

Επιπλέον σε όλα αυτά να προσθέσω ότι η πλειονότητα των αυτόνομων είναι απλοί παρατηρητές όπως οι φίλαθλοι σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου ενώ οι ελεύθεροι δύτες -ψαροτουφεκάδες οι παίκτες μέσα στο γήπεδο. Με πολύ μεγάλη ενασχόληση για καλή φυσική κατάσταση και υδροβιότητα, όπως αντίστοιχα κάνουν οι αθλητές του ποδοσφαίρου.

Αυτά διέγνωσα εγώ κάνοντας μια βουτιά στο βάθος της ψυχής μου, και σας παραθέτω καταγράφοντας την σκοπιά του ελεύθερου δύτη ψαροτουφεκά.

Σαφέστατα δέχομαι τις οποιεσδήποτε διαφορετικές προσεγγίσεις σας στο θέμα εφόσον γίνει πάντα με διάθεση διαλόγου και υγειούς συζήτησης.

[Zin]

Αρχικό μήνυμα απο Γιώργος Δεμέτης

Επιπλέον σε όλα αυτά να προσθέσω ότι η πλειονότητα των αυτόνομων είναι απλοί παρατηρητές όπως οι φίλαθλοι σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου ενώ οι ελεύθεροι δύτες -ψαροτουφεκάδες οι παίκτες μέσα στο γήπεδο. Με πολύ μεγάλη ενασχόληση για καλή φυσική κατάσταση και υδροβιότητα, όπως αντίστοιχα κάνουν οι αθλητές του ποδοσφαίρου.

Η θάλασσα καλώς ή κακώς είναι ενα περιβάλλον για το οποίο ο άνθρωπος δεν ειναι "κατασκευασμένος" να ζεί μεσα σε αυτό.
Γι'αυτό καλά κάνουμε και επιλέγουμε να είμαστε παρατηρητες .... (από το να μπαίνουμε σε αυτο το "ξενο" περιβάλλον και να τα κάνουμε λίμπα...)

[Γιώργος Δεμέτης]

Αρχικό μήνυμα απο Zin

Η θάλασσα καλώς ή κακώς είναι ενα περιβάλλον για το οποίο ο άνθρωπος δεν ειναι "κατασκευασμένος" να ζεί μεσα σε αυτό.
Γι'αυτό καλά κάνουμε και επιλέγουμε να είμαστε παρατηρητες .... (από το να μπαίνουμε σε αυτο το "ξενο" περιβάλλον και να τα κάνουμε λίμπα...)

Κυρία Μακροπούλου για να σε ενημερώσω θα σου πω το εξής:
Πριν 50 χρόνια η ιατρική πίστευε ότι στα 27 μέτρα ο πνεύμονας ενός ανθρώπου θα διερηγνύετο από την εξωτερική πίεση διότι ο αέρας μέσα σε αυτόν θα είχε γίνει τόσο λίγος που τα τοιχώματα του πνεύμονα δεν θα άντεχαν πλέον και θα έσπαγαν.

Κάποια στιγμή σε εκείνα τα χρόνια, λοιπόν ένας Έλληνας σφουγγαράς κατέβηκε στα 65 μέτρα με μία ανάσα και ψάρεψε με ένα σχοινί την άγκυρα από ένα μεγάλο καράβι. Η ιατρική επιστήμη εξετάζοντας πολύ μεταγενέστερα το παράδοξο φαινόμενο διαπίστωσε ότι ο οργανισμός του ανθρώπου αυτόματα γεμίζει μέρος του πνεύμονα μετά τα 25 μέτρα με αίμα ώστε να γίνει ασυμπίεστος και ο υπολοιπόμενος αέρας να βρει χώρο να παραμείνει μέσα σε αυτόν. Διαδικασία που ο μεγάλος Κουστώ ανακάλυψε ότι κάνει και το δελφίνι.

Δεν είναι τυχαίο που η επιστήμη δεν ξέρει ακόμα αν είμαστε εξέλιξη των δελφινιών ή του χιμπατζή. Κάθε μέρα ανακαλύπτουμε και νέα πράγματα που συμβαίνουν στο ανθρώπινο γένος και μας λένε ότι μοιάζουμε πιο πολύ με θαλάσσια όντα.

[Zin]

κύριε Δεμέτη,
Σας ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση...

Παρολα αυτα δεν επήσθει οτι η θάλασσα ειναι το απολύτο φυσικό μας περιβάλλον...
Θα συνεχίσω να ντύνομαι ώσαν "αστροναυτης" και να παρατηρω αυτό τον υπέροχο υποβρύχιο κόσμο με την ανεση που μου προσφέρει η 12λιτρη φιάλη μου.

[Physalia]

προβλέπω να ξανατσακωνόμαστε φτου κι απ' την αρχή.

Με τιμή,
Κασσάνδρα

[Γιώργος Δεμέτης]

Αρχικό μήνυμα απο Physalia

προβλέπω να ξανατσακωνόμαστε φτου κι απ' την αρχή.

Με τιμή,
Κασσάνδρα

Άμα έχω εσένα δίπλα μου δεν φοβάμαι τέτοια τροπή φιλενάδα!!!!

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΒΕΡΟΥΔΗΣ]

Ο υδροβιος πιθηκος λοιπον....


Παντως επειδη κατι κατεχω κ απο ελευθερη , εχω να πω οτι σιγουρα Γιωργο ειναι αλλη φαση να εισαι υποβρυχιως οπως σε γεννησε η φυση....

ελευθερια βρε παιδι μου....

αλλα δεν εχω βραγχια και τα λιγα λεπτα της απνοιας δεν με αφηνουν να πλησιασω την υποθαλασσια ζωη οπως την πλησιαζω πλεον με τη φιαλη στην πλατη.......

ειλικρινα....

και παλευω ωρες ατελειωτες με το πισι για να μεταφερω αυτην την ομορφια με τη μορφη μιας ταινιας στα αμυητα ματια του κοσμου...


αν ομως ειλικρινα συμμεριζεσαι αυτην την ελευθερια,

αστο το οπλο στην ακρη...

κι αν θες σωνει και καλα να νιωσεις "αγριος", κυνηγος....κοντα στην ανθρωπινη φυση (αν κ εχω ενστασεις σε αυτη την εκφραση)

εξελιξε την τεχνη του "υγρου πιθηκου" και προσπαθησε να πιασεις θηραματα με τα δοντια σου, οπως και τα υπολοιπα θηλαστικα...

και δεν σε ειρωνευομαι τωρα ...καθολου ....αν κατι εμαθα απο την προηγουμενη κουβεντα ειναι οτι χλευαζοντας καποιον δεν κερδιζεις τιποτα....



ΥΓ παντως οι πραγματικες κορμαρες ειναι οι surfers .... (θυμασαι εμυ?)

δεν ξερω τι λεει αυτο για τους ελευθερατζηδες κ τους αυτονομους....
ισως το να μενεις στην επιφανεια να κανει καλο τελικα....

[dimkar]

Tέλεια... Ανακατέψαμε και την θεωρία του υδρόβιου πίθηκου για να δέσει η σαλάτα...

Μόνο που η θεωρία υποστηρίζει πως ο άνθρωπος τσαλαβουτούσε στα ρηχά και όχι βουτώντας στα -140... Τέλος πάντων, λεπτομέρειες θα μου πεις... Το σημαντικό είναι να αποδείξεις αυτό που θέλεις.

Αλλά το να αναρωτιέσαι "γιατί το κάνω" δεν προβληματίζει μόνο εσένα. Κάποτε ρώτησαν το sir Hillary για ποιο λόγο ρισκάρει τη ζωή του για να ανέβει στα βουνά. Κι αυτός απάντησε διότι "απλά είναι εκεί". Το θέμα είναι πως εσύ - κι άντε όχι εσύ αλλά οι κρετίνοι πίσω σου - καταστρέφουν... Το θέμα πλέον είναι καθαρά ψυχαναγκασμός, κι όλοι έχουμε τους ψυχαναγκασμούς μας, αλλά ο ο ψυχαναγκασμός ενός κυνηγού σκοτώνει!!!

Όσο για τα παιδιά σου που το ένα κινείται έτσι, το άλλο αλλιώς, θες ερμηνείες;

1. Α το ένα, Β για την κόντρα το άλλο.
2. Ταύτιση με το πατρικό πρότυπο ο γυιός, απόρριψη από την κόρη.
3. Η μαμά τι ρόλο παίζει;
κλπ κλπ...

Μπλέκεις δηλαδή στο σκοτεινό και πολύπλοκο κόσμο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης... Ένα όμως κράτα: όλα τα όπλα είνα φαλικά σύμβολα και οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω τους κάτι θέλουν να μας πουν...

Άντε να εξαιρέσω εσένα για τη χάρη της συζήτησης....

[Γιώργος Δεμέτης]

Αρχικό μήνυμα απο dimkar

Tέλεια... Ανακατέψαμε και την θεωρία του υδρόβιου πίθηκου για να δέσει η σαλάτα...

Μόνο που η θεωρία υποστηρίζει πως ο άνθρωπος τσαλαβουτούσε στα ρηχά και όχι βουτώντας στα -140... Τέλος πάντων, λεπτομέρειες θα μου πεις... Το σημαντικό είναι να αποδείξεις αυτό που θέλεις.

Αλλά το να αναρωτιέσαι "γιατί το κάνω" δεν προβληματίζει μόνο εσένα. Κάποτε ρώτησαν το sir Hillary για ποιο λόγο ρισκάρει τη ζωή του για να ανέβει στα βουνά. Κι αυτός απάντησε διότι "απλά είναι εκεί". Το θέμα είναι πως εσύ - κι άντε όχι εσύ αλλά οι κρετίνοι πίσω σου - καταστρέφουν... Το θέμα πλέον είναι καθαρά ψυχαναγκασμός, κι όλοι έχουμε τους ψυχαναγκασμούς μας, αλλά ο ο ψυχαναγκασμός ενός κυνηγού σκοτώνει!!!

Όσο για τα παιδιά σου που το ένα κινείται έτσι, το άλλο αλλιώς, θες ερμηνείες;

1. Α το ένα, Β για την κόντρα το άλλο.
2. Ταύτιση με το πατρικό πρότυπο ο γυιός, απόρριψη από την κόρη.
3. Η μαμά τι ρόλο παίζει;
κλπ κλπ...

Μπλέκεις δηλαδή στο σκοτεινό και πολύπλοκο κόσμο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης... Ένα όμως κράτα: όλα τα όπλα είνα φαλικά σύμβολα και οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω τους κάτι θέλουν να μας πουν...

Άντε να εξαιρέσω εσένα για τη χάρη της συζήτησης....

Φίλε μου καλέ δεν θέλω να αποδείξω τίποτα σε κανένα. Μοιράστηκα μία μου σκέψη που έχει σχέση με την υποβρύχια δραστηριότητα, μαζί σας. Ίσως έχεις δίκιο σε πολλά από αυτά που λες.

Εσωτερική βουτιά σε εσένα έκανες ποτέ με ή χωρίς μπουκάλι? Μπορεί και να τρομάξεις. Εγώ πολλές φορές το παθαίνω αλλά μου κάνει καλό. Γνωρίζω τον Γιώργαρο από την σκοτεινή πλευρά του λίγο λίγο.

[dimkar]

Αρχικό μήνυμα απο Γιώργος Δεμέτης

Φίλε μου καλέ δεν θέλω να αποδείξω τίποτα σε κανένα. Μοιράστηκα μία μου σκέψη που έχει σχέση με την υποβρύχια δραστηριότητα, μαζί σας. Ίσως έχεις δίκιο σε πολλά από αυτά που λες.

Εσωτερική βουτιά σε εσένα έκανες ποτέ με ή χωρίς μπουκάλι? Μπορεί και να τρομάξεις. Εγώ πολλές φορές το παθαίνω αλλά μου κάνει καλό. Γνωρίζω τον Γιώργαρο από την σκοτεινή πλευρά του λίγο λίγο.

Θα σε καταπλήξω... Παρότι ο μπαμπάς υπήρξε ψαροντουφεκάς και όλοι η οικογένεια ψαράδες, παρότι η καταγωγή μου είναι από τη Σύμη, παρότι μεγάλωσα μέσα στο νερό και ο δύτης που έβγαλε την άγκυρα του ιταλικού σκάφους ήταν πρώτος ξάδελφος του παππού μου σιχάθηκα το ψάρεμα και το ψαρεντούφεκο από πολύ νωρίς... Για χρόνια με κέρδισαν άλλα πράγματα και μπουκάλα ξαναέβαλα πρόπερσι. Αλλά ποτέ δεν έπαψα να βουτάω μέσα μου...

Kαλημέρα σύντροφοι!

Tο παρακάτω κείμενο το ετοίμασα για να δημοσιευθεί στο περιοδικό «Αζιμούθιο» που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες. Δεν περιορίζεται μόνο στην σπηλαιολογία (για την οποία υπάρχουν και άλλα κίνητρα…) αλλά καλύπτει και άλλες «δραστηριότητες». Δεν είναι τα «πάντα», είναι πάντως μια ακόμη «οπτική γωνιά» που καλύπτει "κάπως" τα ζητήματα που βάζει ο Θανάσης…

«ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ

Το σημείωμα αυτό ξεκίνησα να το γράφω ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Στο πόδι μου έχουν φυτέψει 7 βίδες και 1 λάμα, είναι πρησμένο και πονάει όλο το κορμί μου. Το πόδι μου έχει συντριπτικό κάταγμα έξω σφυρού. Το έσπασα σε ένα φαράγγι. Δεν έφτανε ότι το έσπασα αλλά αναγκάστηκα να κινηθώ με σπασμένο πόδι σε ένα μεγάλο κομμάτι του φαραγγιού.

Και επανέρχεται το μεγάλο ερώτημα, όχι από εμένα αλλά από γνωστούς και φίλους που δεν ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ.

Το ερώτημα αυτό το έχω θέσει φυσικά κι εγώ όχι μόνο στον εαυτό μου αλλά και σε άλλους ανθρώπους που ζουν την περιπέτεια στη φύση. Για το κάνουμε… Δυστυχώς κανείς δεν έχει δώσει μία απάντηση και μάλλον ούτε κι εγώ θα τα καταφέρω..

Το τι κάνει ανθρώπους σαν κι εμάς, με λίγο ως πολύ λυμένα τα βιοποριστικά τους προβλήματα - γιατί εάν δεν τα έχεις λύσει, μόνο τα ….extreme sports δεν σε ενδιαφέρουν - να αφήνουν την άνεση και την καλοπέρασή τους και να ανεβαίνουν σε βουνά που αγγίζουν τα όρια του διαστήματος, να ριψοκινδυνεύουν σε ορθοπλαγιές που προκαλούν δέος, να τρέχουν σαν τρελοί να περάσουν κάτω από κορνίζες χιονιού, να κατεβαίνουν με «καρυδότσουφλα» αφρισμένα ποτάμια, να χάνουν το φως του ήλιου για μέρες σφηνωμένοι χιλιόμετρα μέσα στη γη και άλλα …περίεργα και υγιεινά, είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα.

Πριν χρόνια ένας από τους ανθρώπους που κάνει σπηλαιοκαταδύσεις, όταν του είχα κάνει αυτήν την ερώτηση δεν μου είχε δώσει καμιά απάντηση. Το μόνο που μου είχε πει ήταν «και εσύ γιατί το κάνεις;» εννοώντας φυσικά πως εγώ δεν έπρεπε να ρωτάω. Ήξερα….

Η απάντηση γιατί «είναι εκεί» προσωπικά δεν με καλύπτει. Κι άλλα πράγματα είναι εκεί αλλά σε μας δεν κάνουν «κλικ» ώστε να ασχοληθούμε μαζί τους. Η μόνη απάντηση που προσωπικά έχω βρει είναι μέσα στην ίδια την φύση του ανθρώπου. Η (δική μου) απάντηση φυσικά και δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος της (όλης) απάντησης και φυσικά δεν διεκδικεί τον τίτλο της από καθ’ έδρας απόλυτης τέτοιας.

Η φύση λοιπόν του ανθρώπου αποτελείται (κατ’ εμένα) στην βάση της από ένα βιολογικό υπόβαθρο το οποίο ό,τι και να γίνει δεν μπορούμε να ξεφύγουμε! Πάνω σε αυτό μπορούμε να χτίσουμε οτιδήποτε, αλλά το βιολογικό υπόβαθρο δεν αλλάζει. Ποιο είναι αυτό; Μα ενός θηλαστικού που έπρεπε να μάχεται για να επιβιώσει ενάντια σε πολύ καλύτερα εξοπλισμένους εχθρούς. Κι ύστερα έπρεπε να μάχεται για να υπερασπίζεται τις πηγές του νερού από άλλους ανθρώπους, τους κυνηγότοπους του, τα χωράφια του…

Επόμενο λογικό βήμα: να ορίσουμε τι είναι μάχη; Μάχη (κατ’ εμένα πάλι) είναι η κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος φτάνει στα όρια του και υπάρχουν πολύ σοβαρές πιθανότητες να πεθάνει, να τραυματιστεί σοβαρά κλπ κλπ Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά από την ίδια τη φύση τους μαχητές, άρα πρέπει να σπρώχνουν τον εαυτό τους στα όρια. Κι όπως ένας μαχητής χωρίς εχθρούς μαραζώνει, σβήνει σιγά σιγά από ανία, γίνεται σαν φυτό χωρίς νερό και ήλιο, έτσι κι ο άνθρωπος που δεν φτάνει τον εαυτό του στα όρια (ενώ το έχει ανάγκη) επίσης μαραζώνει.. Ταυτόχρονα ένας μαχητής (ή άνθρωπος που φτάνει στα όρια) συνήθως δεν λειτουργεί μόνος του αλλά σε συνεργασία με άλλους ανθρώπους.

Επί χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος είχε βρει τον πόλεμο ως τον συναρπαστικότερο τρόπο για να καλύψει αυτήν την ανάγκη του για μάχη, για τα όρια που αναζητούσε. Κάποιοι τυχεροί μπόρεσαν να την καλύψουν με την εξερεύνηση. Τα τελευταία εκατό διακόσια χρόνια προστέθηκε ο αθλητισμός (στον οποίο με τα χρόνια προστέθηκαν τόσοι και τόσοι κανόνες ώστε έπαψε να είναι μια οριακή μάχη – συγκρίνετε την πυγμαχία πριν από διακόσια χρόνια που οι αγώνες κατέληγαν συχνά σε βαρείς τραυματισμούς ή και θανάτους με την πυγμαχία σήμερα όπου οι αθλητές φορούν γάντια, προστατευτικά στα δόντια και μάσκες. Η το ζίου-ζι-τσου που κατέληξε στο πολύ πιο …εξευγενισμένο τζούντο).

Τι μένει λοιπόν; Πού ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει τον εαυτό του στα όρια; Πού αλλού παρά σε κάθε μέρος και σε κάθε στιγμή που το ψιθύρισμα του θανάτου σιγανοτραγουδά στα αυτιά μας; Πού μπορεί να βρει την κυριολεκτικότερη ερμηνεία η λέξη «σύντροφος» παρά μέσα σε μια χιονότρυπα ενώ έξω μαίνεται η χιονοθύελλα, με το λιτό σπαρτιατικό γεύμα σ’ ένα στενό πατάρι, με το μοίρασμα ενός υπνόσακου σε κάποιο μπιβουάκ βαθιά μέσα στην γη. Σε κάθε μέρος που το ενδιαφέρον για τον άλλο δεν είναι ακαδημαϊκό αλλά βασική προϋπόθεση και για την δική σου επιβίωση…

Το άρθρο το τελειώνω επτά μήνες μετά το ατύχημα. Το πόδι μου το έσπασα στις 8 Αυγούστου. Στις 8 Ιανουαρίου έκανα το πρώτο μου φαράγγι μετά τον τραυματισμό μου. Μετά από πέντε ακριβώς μήνες, ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα τόσο ζωντανός. Για μένα, γι’ αυτό το κάνουμε…»

Δημήτρης Καραγιάννης

Αντιγραφή από εδώ.