γιατί θεωρούμε τόσο απελπιστικά τραγικό το ενδεχόμενο να εξαφανιστεί η ανθρωπότητα; Τόσο καλά τα έχουμε καταφέρει για να θέλουμε να συνεχίσουμε στον αιώνα τον άπαντα;
Εν πάσει περιπτώσει, ούτε το πρώτο "κυρίαρχο" είδος που εξαφανίζεται θα είμαστε, πιθανότατα ούτε το τελευταίο. Life goes on. Κι οι δεινόσαυροι υπέροχοι ήταν, εξαφανίστηκαν. Και νέες υπέροχες μορφές ζωής εμφανίστηκαν και κυριάρχησαν. Life goes on.
Δλδ σιγά τα "περιούσια" όντα που είμαστε, που το σύμπαν δεν μπορεί να κάνει χωρίς εμάς. Τα κάναμε σκατά, ή κατά άλλους και φυσικά θα ερχόταν η ίδια εξέλιξη, θα εξαφανιστούμε, και όσο ο πλανήτης θα συνεχίσει να υπάρχει, η ζωή θα "εφευρίσκει" νέους τρόπους και μορφές για να αναπτυχθεί. Και κάποτε κι ο πλανήτης θα σταματήσει να υπάρχει και σε κάποιο galaxy far far away κάποιος ίσως να παρατηρήσει τη supernova και θα συνεχίσει τη ζωή του όπως έκανε μέχρι τότε.
Κάθε είδος έχει τον κύκλο του, να έρθει, και να εξαφανιστεί. Μέχρι τότε, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι πραγματικά "οικολογικό", τότε το πιο ειλιρινές είναι :
Κίνημα για την Εθελοντική Εξαφάνιση του Ανθρώπου
